Nummer 18

Toen ik Ruud Ramaker jaren geleden voor het eerst ontmoette tijdens een besloten bijeenkomst in het Medisch Spectrum Twente (MST) in Enschede vond ik hem geen sympathieke vent. Een zeikerd, een betweter. Maar ik vond dat van mezelf niet eerlijk, omdat ik erg gecharmeerd was van zijn voorganger Henk Bijker. Die had overigens ook al zo’n fraai salaris van bijna dertig mille per maand en toen ik hem een keer vroeg hoe het hem toch lukte om dat elke maand weer op te krijgen, reageerde hij ontspannen, humoristisch. Negatieve verhalen over Bijkers detaillistische bemoeienis (in een ziekenhuis van vierduizend medewerkers is dat geen handige eigenschap) wuifde ik weg. Ach, aan iedereen mankeert wel wat en de nieuwe organisatiestructuur die hij introduceerde, maakte het er voor mij niet duidelijker op, maar goed, ik werkte er niet.

De ideeën van de nieuwe man Ramaker sloegen wél aan. Zelfs de ondernemingsraad was enthousiast. Ook de medisch specialisten vonden dat zij wat meer managementverantwoordelijkheid zouden moeten dragen. Maar op welke manier en vooral hoe snel die nieuwe manier van werken zou moeten worden ingevoerd, hoopten zij te overleggen. En overleggen, een dialoog voeren, nee, dat is niet iets dat Ramaker beheerst. Tegen iedereen die het horen wilde, maakte hij de beminnelijke Bijker zwart. Die had er in zijn ogen een bende van gemaakt. Bijkers structuur was inderdaad niet af. Er werden bijvoorbeeld geen functioneringsgesprekken gevoerd. Dat is toch onvoorstelbaar. Iedereen deed maar wat. Ramaker werd daar gek van.

In december vorig jaar vond Ramaker dat zijn eigen secretariaat niet goed functioneerde en hij pleurde de hele boel ineens op straat. Overdrachtelijk gesproken, wel te verstaan, want er wordt voor die vijf dames met zorg een nieuwe werkkring in het ziekenhuis gezocht. Maar Ramaker had weer vijf vijanden voor het leven. Zijn collega in de Raad van Bestuur had andere toekomstplannen, maar was onder de Rotterdamse bullebak snel verdwenen.

Nu is Ramaker zelf aan de beurt. Wel goede plannen, geen manieren, geen draagvlak, neerkijken op Tukkers – in het westen is alles beter, en dus einde oefening. Terwijl hij zo zeker wist dat niemand het tegen hem durfde op te nemen. Ramaker is talloze malen gewaarschuwd dat zijn manier van leidinggeven niet werkt. Maar arrogantie maakt doof.

Hij had ook geen flauw idee wat er speelde in de regio. Naar de regionale omroep luistert en kijkt hij niet: zijns inziens een oubollige zender; de berichtgeving in de regionale krant is zeer ondermaats en dus had hij geen abonnement en laat staan op de Roskam, want deze krant kent hij letterlijk alleen via de overlevering.

Kortom, gezocht: een directeur met gezag die de plannen van Ramaker op een normale manier wil invoeren. En alleen als je van Essent afkomstig bent zal het honorarium tegenvallen.