Nummer 45

Deze krant bestaat in 2005 bijna tien jaar. Ik ben er vrijwel vanaf het begin bij betrokken. Tegen mij zijn in mijn rol als columnist rechtszaken gevoerd; ik heb voor nieuwe abonnees gezorgd, anderen liepen hard weg. Kortom, ik heb mijn steentje bijgedragen zonder dat ik nou versneld mijn hypotheek heb kunnen aflossen. Ik bedoel, van het werk voor de Roskam worden de auteurs niet rijk. En nu daagt alweer het tweede lustrumfeest. Tijd voor een feestje, dacht ik zo.

Ik las in de Telegraaf (de echte, niet dat Twentse schijtbijvoegsel) dat de mensen van Stichting Wonen Wierden Enter (SWWE) gezellig met zijn allen naar Turkije gaan. Kijk, zo zorg je voor mensen die bij nacht en ontij langs de weg zitten op zoek naar verhalen. Dus heb ik de directie van dit prachtblad direct een goed voorstel gedaan. Bij de Roskam is de directeur, hoofdredacteur, acquisiteur en soms zelfs de bezorger één en dezelfde persoon. Dus dat scheelt meteen prettig in de kosten.

Het idee is afgeschoten. We moeten het weer doen met de jaarlijkse brunch. Die ik overigens veelal mijd, want een aantal zich collega’s noemende types bij deze krant beschouw ik als querulanten met wie ik niet al te vaak in het openbaar wil worden gezien. Dat is vorig jaar opgelost door ergens midden in het bos te gaan picknicken, maar toen kon ik de pittoreske plek weer niet vinden. En mijn hoofdredacteur weigert een mobiel te kopen; een gift mijnerzijds gooide hij weg toen de prépaid-kaart op was.

Hierbij solliciteer ik naar de functie van voorlichter bij de woningstichting in Wierden. Bij de eerste de beste gelegenheid vertrekt het hele spul naar Turkije op kosten van de huurders. Daar wil ik werken. En toen ik de directeur Cor Al belde om te verifiëren of de Telegraaf de zaak niet had opgeblazen, bleek dat de krant het juist erg terughoudend opschreef; het enige dat opgeblazen was bleek die zak hooi van een directeur.

Welk onbenullig bestuur keurt dit plan nou goed? Ik weet ook wel dat een weekend Turkije tegenwoordig goedkoper is dat een paar dagen in zo’n huisje van Center Parcs, maar het is wel geld van je huurders. Die vaak elk dubbeltje moeten omkeren en niet verder komen dat een dagje Hoge Veluwe. Volgens het handelsregister blijkt het een oude knar te zijn van 75 jaar (een zekere De Koning) die dit uitje waarschijnlijk nog wil meepakken.

Wat gaat de woningstichting doen als deze club straks 25 jaar bestaat? Een maand naar Alaska?

Weer zo’n kleine organisatie met aan het roer wat omhooggevallen dom volk, zoals die Cor Al.

O ja, de huren gaan in 2005 gewoon omhoog. En als een tekort dreigt, weet die Al zijn sponsors wel te vinden in hun huizen.