Nummer 24

Geld of geen geld, dood ga je.

Ik stond vorige week dinsdag nog op de haringparty met hem te praten, we boden voor de gein samen op het eerste vaatje. Donderdag ontdekte hij een knobbeltje onder zijn arm. Kanker. Zijn vijftigste verjaardag over een paar weken had een groot feest moeten worden. Dat is geschrapt, ook zijn herniaoperatie in Amerika is ineens niet meer belangrijk.

Mijn dochter had onlangs ineens een enge spierziekte. Na een conditietraining kon ze de trap niet meer op. Toen de spierpijn na een dag of twee niet verdween, trok ik aan de bel.

Het verschil tussen zijn en mijn bel: ik neem contact op met de huisarts die doorverwijst naar een overigens buitengemeen vriendelijke en deskundige specialist. Het komt goed, zegt ze. Voor de zekerheid toch maar een MRI-scan laten maken (gebeurt vandaag, vrijdag 11 juni). Daarvoor moet wel haar metalen beugeltje eruit gehaald worden. De orthodontist had eigenlijk geen ruimte in zijn agenda, maar na enige aandrang en uitleg is dat gistermiddag (naar ik hoop, ik schrijf dit begin van de week) toch gelukt.

Een groot verschil met het belletje van de man uit de eerste alinea. Zijn telefoontje met een bevriend medisch directeur in Hengelo zorgde ervoor dat hij er afgelopen vrijdag direct terecht kon en dat hij maandag al hoorde dat het niet goed zit.

Hoe saillant: diezelfde medisch directeur heeft mij zijn privé- en 06-nummer gegeven tijdens de haringparty omdat hij vindt dat ik zijn ziekenhuis onheus heb bejegend naar aanleiding van het overlijden van Georg Reudink. Ik heb hem kunnen uitleggen dat ik niet over medische dossiers ga, maar wel fatsoenlijke communicatie tussen ziekenhuis en patiënt en tussen ziekenhuis en journalist kan beoordelen. “Bel mij als zich weer zo’n situatie voordoet”, zei hij.

Geld, macht invloed, het is fantastisch. Ik loop bijkans dagelijks tussen die jongens en zie hoe hun manier van werken is en hun manier van leven. Maar ik zag ook Freddy Nijhof in elkaar storten toen zich bij zijn vrouw kanker openbaarde. Hij heeft alle zorg gekocht die nodig was om de laatste jaren en maanden van hun leven zo goed mogelijk door te brengen. Hij vertelt daarover aanstaande zaterdag bij Radio Oost.

De aandrang is groot om nu al een soort necrologie over Herman Wessels te schrijven. Over zijn fascinerende familie die het allerliefste zo gewoon mogelijk wil zijn. Ze kunnen alles kopen, maar niet dat mensen normaal tegen hen doen. Ik zat met zijn broer Dik en een paar ondernemers aan tafel en die ondernemers gedroegen zich alsof hij een mooi wijf was.

Ik hoop volgende week te horen dat er niets aan de hand is met het gestel van mijn dochter en dat die spierziekte vanzelf over gaat.

Herman, ik wens je zo ontzettend veel sterkte. Het zijn verdomme altijd de goeden.