Nummer 40

Vandaag (vrijdag) zijn ze de grote jongens, de directeuren van het Streekziekenhuis Midden-Twente in Hengelo. Ze staan achter de bar biertjes te tappen voor hun collega’s, omdat ze hoog staan in de ranglijst van beste ziekenhuizen. Nou is de samenstelling van zo’n lijst arbitrair, want eerder stonden ze zeer laag. Maar daar gaat het niet om, die twee directeuren zijn prototypen van mislukte managers: als het goed gaat, lopen ze vooraan met de borst vooruit, kijk mij eens belangrijk zijn. Maar bij problemen zijn ze onvindbaar, liggen ze ergens onder hun bureau en laten ze links en rechts weten dat het allemaal aan hun medewerkers ligt. Van dat soort minkukels werken er trouwens wel erg veel in de zorg. Zal wel een selectiecriterium zijn: ‘gevraagd achterbakse klootzak die collega’s laat vallen en vooral druk is met eigen succes’.
De zorg is typisch zo’n sector waar de werkvloer zich het snot voor de ogen werkt tegen een modaal salaris en waar directeuren, managers en allerlei interim-gajes de zakken afvult.

Je komt dat soort ellendelingen overal tegen in de zorg. Ik was vorige week bij een symposium over de toekomst van de thuiszorg. Dat werd gehouden mede als afscheid van de Enschedese directeur Jos van der Eijck. Er zouden een paar mensen met verstand van zaken praten zoals de directeur van de overkoepelende thuiszorgclub en een dame die op de thuiszorg was gepromoveerd. En een manager van Menzis. Die kwam bijna een uur te laat nog even meedoen aan het forum. Er zaten tweehonderd geïnteresseerde mensen in de zaal, Van der Eijck nam afscheid en er waren mensen die zich hadden voorbereid op een discussie waaraan ook de verzekeraar zou meedoen. Maar zo’n care-lul, zoals trots op zijn kaartje prijkt, heeft echt schijt aan de hele wereld.

Menzis had nooit mogen ontstaan, het is een gedrocht van een paar jaar geleden toen Amicon verkwanseld is aan de Gelderse collegae. Je hoorde toen dezelfde argumenten als bij de overnames van Ahold en nu weer bij de KLM: schaalgrootte om slagvaardig te kunnen concurreren. Ze hadden beter kunnen zeggen eigenbelang, prestige en veel hogere salarissen.

Op het hoofdkantoor van Menzis zak je bij wijze van spreken tot aan je knieën in het tapijt op de kamers van de heren. Het is bijna alles goud wat er blinkt. Opgebracht door de verzekerden die weer strijd moeten leveren om ook maar iets terug te krijgen.

Een aantal landelijke media heeft voor elkaar gekregen dat Moberg opnieuw over zijn contract bij Ahold moet onderhandelen en dat president-commissaris De Ruiter eindelijk optieft. Een column in dit opinieblad met alle respect, een oproep om Menzis links te laten liggen heeft nauwelijks zin. Als de regionale krant het zou aandurven de misstanden te benoemen, zou dat helpen? Beter. Maar daar zijn ze vooral druk om hun lezers per persoon 7,5 euro uit de zak te halen voor een paar Lezersdagen waar je kan leren bloemschikken.