Nummer 47

\’We worden steeds bekender\’, zegt een trut in opdracht van Amicon. Dat is de naam van de vroegere ziektekostenverzekeraar Oost-Nederland dat verkwanseld is aan een paar Gelderse gestoorden. De directeur woont volgens mij op een zonnebank en ziet eruit als een ijsbeer die met zijn gezicht in de hopjesvla is geflikkerd. Hij is een aanhanger van de stelling \’Het maakt me niet uit hoe ze over me praten, als ze maar over me praten\’. Dat blijkt wel uit de infantiele reclamecampagnes. Dat ze bloemkolen weggeven, ach, het ijsbeertje zal wel een stiekeme trekker zijn die heel geil over André van Duins grote bloemkolen fantaseert, maar nu laten ze ook nog een grensrechter met een blubberbuik zijn shirt over zijn hoofd trekken zodat Amicon leesbaar wordt. Je zal toch bij dat bedrijf werken, je schaamt je de oren van je kop, ook al omdat ze die grensrechter, net als die uilenbal die zich als een soort dwaze Hekking bij een TV-interview naar voren wurmt, eigen medewerkers noemen. De waarheid is dat bedrijven als Blydenstein, Ten Cate en Grolsch zich allang van Amicon hebben afgekeerd en hun heil hebben gezocht bij het Groene Land (Achmea).

\’We worden steeds beter\’, hopen de meeste kleine ondernemers van het winkelcentrum De Driehoek in Oldenzaal Ze zijn beduveld door de gemeente en de institutionele belegger die De Driehoek heeft gebouwd. Hen waren veel meer kooplustige klanten voorgespiegeld dan die paar ouwetjes die nu dagelijks met hun rollator door het fonkelnieuwe winkelcentrum sjouwen. Maar het wordt niet beter, er dreigt opstand onder de middenstanders. Hun voorzitter, Hema-directeur Goldschmidt, heeft echter nergens last van en dus zijn er geen problemen. Een journalist die publiceerde dreigde hij alle advertenties van de Driehoek terug te trekken. \’Echt Hema\’, zoals ze zelf zeggen.

Nog een stapje verder gaat Frans -tuinmeubel- Hartman. Hij vraagt hoofdredacteuren hem onwelwillende journalisten te ontslaan. Voor hem is dat niet ongewoon, zo gaat hij namelijk ook met zijn eigen directeuren om. Mensen zijn voor hem als bloemkolen of rookworsten die de trap moeten afrennen als hij voorrijdt, de deur openhouden en zijn tas aanpakken. Ooit flikkerde hij tientallen mensen op straat, maar volgens hem was de nieuwe collectie en het jaarfeest van het bedrijf belangrijker dan de gedeukte toekomst van een paar van zijn medewerkers. En dan te weten dat Hartman alleen ondernemer kon worden omdat de staatsloterij hem gunstig gezind was. Anders had hij wellicht nu nog ergens aan de lopende band gestaan in plaats van in zijn zwembad op de eerste verdieping van zijn bungalow gelegen.

De meeste managers praten zoals hun jasje waait, maar de nieuwe directeur van Hartman is wel de levende paradox. Hij kwam bij Hartman, nota bene namens een participatiemaatschappij, want Hartman moet toch eens van zijn bedrijf af. En nu wurmt hij zich als een zieke bloemkool in het gouden bad.