Nummer 45

Ik was tot voor heel kort een fan van Geert Steinmeijer. Een jaar of tien geleden interviewde ik hem voor het eerst, toen hij de ondergoedfabriek L. ten Cate in Geesteren overnam. Hij had al de huishouddivisies van Ten Cate (Royal Ten Keet, zoals de vroegere topman Frank Schreve zijn bedrijf graag noemde) ingelijfd en werkte zich een slag in de rondte.

Leuke vrouw, geen spatjes, eerlijk en een man met lef die zelfs een keer openlijk uitlegde waarom hij Ten Cate graag helemaal had willen overnemen. Maar diezelfde Schreve (die nu in de Raad van Commissarissen zit bij Steinmeijer, de textielwereld is klein) wilde niet meewerken aan een reverse takeover.

Steinmeijer was niet te beroerd tussen het plebs in de economyclass te reizen waar zijn collega\’s per definitie voor in het toestel plaatsnamen en zich op kosten van het bedrijf lieten vertroetelen. Zijn bedrijven (Van Heek Ten Cate, van hemzelf) en zijn beursgenoteerde Van Heek Tweka groeiden en bloeiden. Alles wat hij aanraakte, leek in goud te veranderen.

Ergens ging het fout. Hij ging samenwerken met Underjeans van Frank Rijkaard, onderbroeken die je na twee keer wassen niet meer met goed fatsoen kon aantrekken. Hij ging samenwerken met Jan des Bouvrie, “omdat snijden in kosten niet alleen voldoende is om een bedrijf gezond te maken, de mensen willen ook fraaie designs\’\’.

Waren het de grote namen met wie hij, het Twentse boertje van buut\’n, mocht optrekken, die hem blind maakten?

Zijn grootste misser was de overname van Iduna, waar je tot aan je enkels in het tapijt wegzakte als je daar naar binnenliep. De inrichting van de kantoren was ook niet echt door Trendhopper gedaan. Steinmeijer liet de bureaus naar Losser overbrengen en probeerde de cash-drain te stoppen. Het lukte hem niet. Hij schrapte tientallen banen, had steeds minder oog voor zijn andere bedrijven en zei twee jaar geleden te stoppen als hij er niet zou slagen om Induna gezond te maken.

Ik sprak hem vorige week woensdag, op de dag dat hij 48 jaar werd. Twee jaar na zijn harde uitspraken. Het is hem niet gelukt, het zal hem ook niet meer lukken. En ij stapt niet op. “De banken en commissarissen hebben mij gevraagd te blijven.” Tuurlijk, maar hij moest wel voor miljoenen geld bijpompen. De volgende zetelplakker.

Ik ben geen fan meer van Steinmeijer. Hij krijgt het gewoon niet voor elkaar en riskeert nu heel veel. Hij moet Van Heek Tweka van de beurs halen, dat is nog het eerlijkste.

Ik ben net zo ontnuchterd als toen ik een jaar of twintig geleden Herman Brood voor de allereerste keer mocht interviewen. Hij was stoned, dronken en had meer oog voor zijn groupie dan voor mij.

Als Steinmeijer ook nog per businessclass reist is het sprookje echt uit.