Nummer 23

Ik mis hem nu eigenlijk al een beetje, Jan Hendrikx was toch een beetje mijn commissaris geworden, hoewel ik weinig mensen ken die meer vrinden, kennissen en invloed hebben dan hij. De koning van de achterkamertjespolitiek. Hij deed het voor de goede zaak. Wat dat dan ook was op dat moment. Een man met humor, weet ik uit ervaring, toen hij mij eens op een besloten bijeenkomst onverwacht als verslaggever in de zeik nam.

Hendrikx met T-shirt, bandrecorder en baseballpet. Ik was verbouwereerd, stomverbaasd ging ik af door de zijdeur. Hij liet zijn woordvoerder de volgende dag bezorgd vragen of ik boos was.

Bert Hellegers en Han Pape hebben mooie portretten bij zijn afscheid gepubliceerd: hoe goed hij was, wat hij allemaal bereikt heeft, geen kwaad woord over hem! Maar de mensen in Overijssel zagen vrijwel nooit de echte commissaris. Tijdens voorgesprekken voor radio- en tv-interviews dacht ik soms de goede snaar geraakt te hebben. Lachen. Duidelijke taal. Als de microfoon/camera aanging, was hij weer dat ijskonijn dat zeer lange, ambtelijke zinnen (overigens foutloos) declameerde.

Alleen een kleine groep mensen weet precies wat hij heeft betekend voor Overijssel. Ik blijf zijn achterkamertjespolitiek afwijzen, hoewel ik weet dat een andere manier van besturen minder effectief is. Zijn kracht was dat hij zelfs tegenstanders in hun waarde liet en daardoor had hij geen vijanden voor het leven.

Ik zag de Hengelose burgemeester Frank Kerckhaert tijdens de Fanny Blankers Koen-games als een bezetene lobbyen bij zijn nieuwe baas, commissaris Jansen. Hangend over staatssecretaris Vliegenthart had Kerckhaert alleen oog voor Jansen. Ik kon het niet goed zien, maar volgens mij had die Jansen daar op de eretribune goed de tering in. Hij hoopte waarschijnlijk een beetje met de Hengelose koningin Fanny te kunnen babbelen, zich te onderhouden met de fantastische Ellen van Langen en Haile Gebrselassie succes te wensen. Maar hij kreeg de hele middag de pepermuntadem van die burgemeester over zich uitgestort. Jansen had een paar minuten lucht toen Kerckhaert de games mocht openen. Ik was benieuwd wat Hendrikx van het tafereel gezegd zou hebben. Een smalle lach om de lippen, een twinkeling in de ogen, maar hij zou zijn burgemeester niet afgezeken hebben. Hij weet hoe het werkt in de politiek.

Hendrikx werd vooral mijn commissaris na de vuurwerkramp toen de omroepbobo\’s bij het verdelen van de jaarlijkse omroepprijzen Overijssel hadden uitgekozen om elkaar kraaltjes te geven. Alleen Hendrikx had nog oog voor de verslaggevers die tussen uitgebrande kinderkamers hadden gelopen, technici die het onmogelijke hadden verricht en redacteuren die tientallen uren achter elkaar hadden gecoördineerd.

Jantje, ik houd van je, doe voorzichtig en als je eens lekker wilt stappen, goed bezopen wilt worden, je hebt mijn nummer.