Nummer 19

Gelukkig kon Tubantia de moord op Fortuyn op een fraaie wijze regionaliseren door afgelopen dinsdag op de voorpagina uit te pakken met het scala aan veiligheidsmaatregelen dat nodig zou zijn geweest voor het eigen feestje: lezers in discussie met Fortuyn. De politie had een heel draaiboek klaar, meldde het blaadje van Lul de Lugt – de redacteur sr. die iets van de baas weet en daarom voor zijn torenhoge salaris wekelijks slechts een of twee kutstukjes hoeft te schrijven. Er lopen bij de krant wel een paar goede jongens rond, maar het corrupte lulletje rozenwater met zijn foute agentenkop moest en zou de discussie leiden.

Aangezien het Twentse politiekorps in Nederland zeker niet als beste bekend staat (en dat is een understatement) geloof ik er bovendien geen reet van. De Rotterdamse commissaris wilde Fortuyn geen bescherming bieden in de afgelopen maanden, maar om een peloton straatagenten en taxichauffeurs over de vloer te krijgen, hoefde Fortuyn slechts een belletje te plegen. Sneu genoeg kon hij zijn mobiel in Hilversum niet eens meer trekken. En dan zouden ze in Twente ineens een draaiboek maken? De fantasie van LdL is op hol geslagen, vermoed ik. Na de Nacht van Wiegel en de moord op Fortuyn staat hij, de Tub-star, opnieuw in het centrum van het nieuws.

Ik kende Fortuyn een klein beetje. Je kan alles van hem zeggen, maar Fortuyn was geen racist. Dat weet ik heel zeker. IJdel was hij zeker, ambitieus, niet zelfingenomen, maar wel zeer overtuigd van zijn eigen kwaliteiten en kennis. Als je in de hemel kan masturberen trekt hij zich boven helemaal suf, terwijl hij de wereld bekijkt: overal voorpagina nieuws, extra bulletins de hele dag. Hij is de Kennedy van de Lage Landen geworden. Die liet zich pijpen om migraine te voorkomen, Fortuyn meldde (hoe modern) dat hij een vaste bezoeker van darkrooms was.

De moord op Fortuyn heeft van Nederland een bananenrepubliek gemaakt, waar de zittende heersers ook altijd goedgebekte tegenstanders laten afschieten. En dat is al begonnen toen in Den Haag duidelijk werd dat die kale nicht wel werd verstaan in de Nederlandse huiskamers. Helaas alleen dat deel van zijn betoog dat het leeuwendeel van het volk tegenwoordig wil horen. Toen hij sprak over WAO, ziektekosten en ontslagrecht was het volk ineens Oost-Indisch doof. Hij beroerde de fascistische snaar bij de mensen.

Hij moet zelf boven toch ook misselijk zijn geworden van al die rechts-extremisten, al die voetbalhooligans in Rotterdam en Den Haag, die zo om zijn dood treuren. Hij was geen nieuwe Janmaat, hij was geen Nederlandse Dewinter. Daarom lanceerde hij ook het idee van amnestie. Ook dat werd weggehoond. Fortuyn (en de rest van Nederland) mag nog blij zijn dat hij niet door een Turk of Antilliaan is omgebracht. Dan was hij martelaar geworden.