Nummer 47

De afgelopen jaren kon de grootste boerenlul een bedrijf leiden. Je moet vooral zorgen voor een goede orderintake. De rest liep bijna automatisch. Nu het moeilijk wordt, komt het aan op de kwaliteiten van de directeuren en bestuurders die de afgelopen tijd vooral druk zijn geweest met hun opties en arbeidsvoorwaarden.

Ik ben de afgelopen jaren heel veel bij Wärtsilä in Zwolle geweest. Ik was onder de indruk van de nieuwe fabriek, onder de indruk van het gemeentebestuur dat zo doortastend optrad om de fabriek voor Zwolle te behouden. Inmiddels vind ik wethouder (PvdA!) Jaap Baarsma een a-sociale zak die zich verschuilt achter de communicatieadviseurs. Hij nam niet eens de moeite om naar het bedrijf te komen toen bekend werd dat de fabriek zou sluiten. En de grootste miskoop van Zwolle is die Meijer, de burgemeester. Een naïeve druiloor die denkt dat zijn werk bestaat uit lintjes doorknippen en bedrijven openen. Zit geen kwaads bij hoor, bij die Meijer, maar inhoudelijk ook weinig goeds.

Monteurs zijn verliefd op hun werk, op hun machines. Het zal ze een zorg zijn of ze honderd gulden meer of minder verdienen. En dan krijgen ze te horen in hun eigen fabriekshal dat de directie alleen oog heeft voor de aandeelhouders. Terwijl ze dit jaar dankzij die zevenhonderd mensen voor het eerst in tijden winst maken.
Wärtsilä had het vorige week vrijdag perfect georganiseerd. Zoals de treinen in de jaren dertig in Duitsland, ze reden perfect op schema. Eerst de vakbonden en ondernemingsraad, dan het personeel, vervolgens de pers. Ik mocht vrij over het complex wandelen en met iedereen praten. Professioneel, pijnlijk professioneel.

Het staat haaks op de knulligheid in Haaksbergen. Afgelopen Maandag zou bij de Twentsche Kabel meer duidelijk worden. Topman Alexander van der Lof gebeld die via zijn secretaresse liet weten niet aan de telefoon te willen komen omdat er die dag geen nieuws zou zijn. De bonden bevestigden dat er spoedoverleg was en bevestigden na afloop wat we al wisten. Van der Lof had om vijf uur ‘s middags een briefje aan de borden gehangen. Via een briefje laten weten dat één op de vijf collega\’s een andere baan moeten zoeken…

“Wat weet je precies, dan zal ik daar op antwoorden.” Topman Loek de Vries van Ten Cate was duidelijk. Er was nog niets bekend over de sluiting van rubberproducent Enbi, niets over harde verliescijfers, dus daarover hield hij zijn mond. Wel over nieuwe textielproblemen. “Klopt, ik heb een paar topmensen vervangen en we hebben de contracten van zestig medewerkers met een tijdelijk contract niet verlengd, dat is geen beursgevoelige informatie.”

Jongens, vergeet al die dure communicatiemongolen. Het is echt heel simpel: lieg niet, doe zoals je zelf ook behandeld wilt worden: overleg met de bonden en ondernemingsraad, informeer eigen mensen, nodig de pers uit voor toelichting. Klaar!