Nummer 25: Michael Dikken

Wedstrijden van het Nederlands elftal volg ik het liefst vanaf de tribune of in een café. Altijd gezellig. Vorig jaar ben ik nog een paar dagen met de Tour in Frankrijk mee gereisd. Mijn eigen tourploeg bestaat bijna geheel uit Nederlanders, dat zal dit jaar niet lukken. Hoewel TVM-directeur Arjan Bos mij onlangs vertelde dat het puur zakelijk is en hij gewoon Franse wijn drinkt, ben ik principiëler; ik mijd het land van Leblanc.

Deze zomer is voor mij heel moeilijk zonder sport: geen grote voetbaltoernooien, geen Olympische Spelen en (voor mij althans) ook geen Tour. HSC is mijn redding. De Haaksberger club moet zaterdag kampioen van Nederland worden. Het is verreweg het beste team, met een van de beste coaches. Ik gun het die jongens ook, het zijn bijna mijn vrienden geworden.

De carrière van doelman Frank Ensink is door die bloedhond van Johan Derksen van VI kapot geschreven, Erwin Looms schopt er komend seizoen bij Heracles gewoon 25 in. Die lange bonk is zo goed, natuurlijk geen Van Basten, maar anders. Op de trainingen zeikt hij minuten lang door als een doelpunt in zijn ogen ten onrechte niet wordt toegekend.

Maar mijn favoriet is Michael Dikken. Oud-speler van FC Twente, middenvelder, verdeelt het spel, fantastische trap. En hoewel ik het bedrijven van de liefde met een of meer vrouwen prefereer, vind ik hem zo\’n mooie voetballer. Minutenlang volg ik hem op het veld. Smerige overtreding hé?, vraagt mijn collega. Sorry, ik was afgeleid. Die spelersvrouwen zijn inderdaad kanjers, grijnst hij. Ja, ga dan maar eens uitleggen dat je Dikken jaloers en bewonderd volgt.

Perfect gebouwde voetballer, mooie, gebruinde, ongeschoren kop. Dat groene shirt lijkt op maat gemaakt voor hem. Buiten het veld een leuke gozer met wie het gezellig een pilsje drinken is, binnen het veld schopt hij je met een grijns in tweeën.

En hij, de topper van HSC is er zaterdag niet bij. Looms ook niet, dat weet ik wel, maar Nijhuis, Gieling, Sepp, Vaneker en Visser zijn vergelijkbare toppertjes, die leggen de bal net als Looms uit alle hoeken en standen in de goal. Maar Dikken is de man die de ballen bij hen met zijn fluwelen trap neerlegt, die vertelt hoe er gespeeld moet worden, die tegenstanders met zijn macho verschijning, zijn curriculum vitae en zijn ragfijne spel imponeert.

Tubantia vond het de moeite niet waard om de wedstrijd die live op TV Oost wordt uitgezonden in de programmering op te nemen, hoewel Haaksbergen op zijn kop staat, grote televisieschermen in de cafés als was het ’t Nederlands elftal.

Ik ga Dikken voor de camera zoenen als HSC toch de schaal ophaalt in dat vissersdorp.