Nummer 24: monsters in mantelpakjes

Ik heb me nooit illusies gemaakt: ook de journalistiek hangt van macht, corruptie en vooral geld aan elkaar. Begin jaren tachtig werkte ik net bij de Haagsche Courant toen de hoofdredactie verordonneerde dat wij een paginagroot artikel over de nieuwe vestiging van de Konmar (zeg maar de Albert Heijn voor de Schilderswijk) moesten schrijven.

Eerder die week was bij de feestelijke opening een foto gemaakt met uitgebreid bijschrift dat de Konmar als eerste supermarkt in Nederland met streepjescodes ging werken, een parkeerplaats op het dak had gemaakt en last but not least ook benzine ging verkopen. De directie van de Konmar had ons verhaaltje wat magertjes gevonden, en in een telefoongesprek met de hoofdredactie fijntjes op het erg lucratieve advertentiecontract gewezen.

In plaats dat de hoofdredacteur de hoorn erop flikkerde en de Konmarbaas toebrulde dat hij wat hem betreft in zijn eigen goedkope bagger kon stikken, ging hij overstag. Eén mijner collega\’s (na loting, niemand wilde) ging met lood in zijn schoenen op pad.

Dat ik nooit meer bij de Konmar ook maar een halve liter melk heb gekocht, bezorgde mij ongetwijfeld meer kopzorgen dan het concern zelf.

Van de oppervlakkige Konmarren van deze wereld verwacht je niets anders. Althans, je bent erop voorbereid. Van maatschappelijke organisaties als de Overijsselse Ontwikkelingsmaatschappij of de Industriële Kring Twente verwacht je meer niveau. Ik kan u verzekeren (helaas uit bittere ervaring): het is exact dezelfde ellende. En eigenlijk nog een slag erger.

Mensen met geld denken de hele wereld te kunnen kopen. En dat is ook zo. Daar leg ik mij bij neer. Maar zo’n OOM Truus (die zelf maandelijks modaal overgemaakt krijgt, schat ik zo) permitteert zich op basis van geld van de maatschappelijke organisatie een onbeschoftheid, dat wil je niet weten.

Post van hen raakt bijna zoek omdat ze niet eens in staat zijn de goede postcode op te zoeken. Maar wel het gore lef etaleren door te willen uitmaken wie een televisieprogramma moet presenteren omdat ze daar bij betrokken zijn. Je bek valt open.

Het hoogtepunt was echt een brief van de morsige muts (op verzoek fax ik hem u graag toe) die eens even zou vertellen welke vragen in het interview gesteld moesten worden. De domme dozen van deze wereld (van de OOM, van de ABN-AMRO, de IKT, noem ze maar op) met hun verrotte poen maken echt alles kapot. Alles.

Of de dictator regeert. Of het kapitaal. En dat is erger, want dat zijn geen militairen met geweren die dwingen, maar monsters in mantelpakjes.