Nummer 22: geen raadsadviseurs, maar senior-editors

Uit mijn (korte) tijd als overheidsvoorlichter weet ik dat bij reorganisaties het werkvolk eruit geflikkerd wordt en de dure jongens worden benoemd tot raadsadviseur. Weet ik veel, over de kunst aan de muren, over hoe vaak de ramen gelapt moeten worden.

Bij de regionale krant heten die boventalligen geen raadsadviseurs, maar senior-editors.

Ze zijn overbodig, ze zijn chef buitenland geweest zonder veel succes. Uit zichzelf gaan ze nooit meer weg: een hoog salaris (een kleine tien mille) en riante werktijden. Voor elf uur hoef je niet te bellen en na drieën harken ze thuis de tuin. Luxe paardjes!

Ze worden ook niet echt gemist door de rest van de redactie. Ze blokkeren alleen anderen, talentjes met werkzucht. Maar als je als krant in een regio het monopolie hebt, een hoge oplage met fijne winsten, dan zal je dat toch allemaal een worst zijn. Bovendien is de senior-editor wel gezellig aan de bar, als je er tenminste voldoende rode wijn ingiet.

Ze teren nog steeds op de tijd dat ze bij een extreemrechts blaadje als Elsevier hebben gewerkt. Uit die tijd kennen ze toevallig nog een paar uitgerangeerde politici die dezelfde blah blah uitbraken als zijzelf waardoor het contact is gebleven. Dat levert dan een uniek verhaal op als de gebleekte ster weer even het voetlicht zoekt. Prima, knap, zo werkt het.

Een uniek interview, zoals onlangs met Wiegel, uniek vooral omdat het volgens de senior-editor het eerste interview was dat het liberale blote billen gezicht gaf aan een journalist, ik bedoel, iemand die bij een krant op de loonlijst staat. De senior-editor is zo druk met het dagelijks harken dat hij het nieuws inhoudelijk nauwelijks meer volgt, dus zijn unieke verhaal werd de zoveelste editie van het regionale Stan Huygens Journaal. Kijk mij eens gezellig babbelen met de VVD-celebraty.

Het zal de senior-editor wel aanzien geven bij zijn collega\’s die nog nooit buiten Twente zijn geweest. En hem waarschijnlijk niet eens kennen, maar nu heeft hij ze toch maar weer even een poepie laten ruiken.

Afgelopen zaterdag pakte de overbodige eens goed door. Onder de kop ‘afspraak met Wiegel’ mocht de journalistieke raadsadviseur uitvoerig uitleggen aan alle piepeltjes in Twente hoe hij de klus heeft aangepakt. Hij meldde zelfs in alle ernst dat hij Wiegel een shawl van de krant had gegeven.

Echte journalistiek dus, iets om trots op te zijn. Vanaf nu kunt u hem, de local bold star, netjes groeten, want voor alle zekerheid plakte hij zijn pasfoto bij zijn heldendom.

Mijn zieke dochter kotste namens mij over pagina 17 van het regionale sufferdje met sterallures.