Nummer 15: Ik ben verliefd

Ik ben verliefd.
Nou ben ik nogal snel verliefd, maar in dit geval weet ik het zeker. Ze is een toppertje. Als ik bij haar in de buurt ben, krijg ik een drukkend gevoel in mijn maagstreek. Ik bloos, voel me zweterig en houterig. Maak rare, schokkende geluidjes omdat ik probeer te lachen om iets wat zij zegt.

Het interesseert me echt nooit wat anderen vinden, alleen bij haar wil ik op mijn paasbest zijn.

Nee, ze is niet echt bloedmooi. Maar ze heeft iets speciaals. Zoals ze praat, zoals ze loopt, zoals ze kijkt. Ik fantaseer ook nooit hoe het zou zijn om met haar te vrijen. Terwijl ze dat wel doet. Neem ik aan. Ik weet ook met wie. Maar die lul weet niet hoe speciaal ze is. Als hij haar pijn doet, is ie aan de beurt. Ik wil bij haar zijn, met haar filosoferen over het leven, naar goede muziek luisteren, concerten en lezingen bezoeken, op een Portugees strand de nacht doorbrengen.

Ik kon die vorige burgemeester van Oldenzaal, die Erik Engerd van een Nillesen, wel wurgen, toen hij haar huldigde nadat ze de mooiste gouden plak van Nederland ooit binnenrende. Ook op dat moment wist hij weer niet waar hij het over had en aan het einde dacht ik even dat hij zichzelf een krans ging omhangen.
Toen ze nog in Hilversum woonde, had ze een keer ruzie met de buren over overhangende takken. Het liefst had ik direct een molotov-cocktail door de ruiten gemikt. En de wijze waarop de Atletiekunie haar tijdens haar blessures heeft bejegend, getuigt wel van weinig respect. Maar haar persoonlijkheid overwint alles. Ze is als mens wellicht te groot voor mij. Voor TV Oost maak ik een programma (de Hunnen) waarin een gast centraal staat. Het is dat mijn eindredacteur me terugfloot, anders had ik haar voor het hele seizoen als gast gevraagd. Ze is definitief gestopt met hardlopen. Dat scheelt mij geld en tijd; alleen voor haar reed ik honderden kilometers om een atletiekwedstrijd te zien.

Ik heb APM-directeur Ab Coers gevraagd, gesmeekt, bedreigd om een speciale bokaal voor haar in te stellen. Het liefste de 800 meterrace. Maar dat kon niet meer, dat is al de wedstrijd om de IAAF-cup.

Vorige week belde Coers. Het is akkoord! En zij reikt hem uit. En ze wordt speciaal gehuldigd. De Atletiekunie zal dan ook (eindelijk) op een nette manier afscheid nemen van haar paradepaardje. Speciaal voor haar komt die dikke van koninklijken bloede. Hij mag haar kussen. Hij wel. Terwijl ik kijk en waarschijnlijk netjes zal applaudisseren.

Ik ben gevraagd voor de jury voor de Ellen van Langen Bokaal. Om mee te bepalen wat de beste vrouwelijke prestatie tijdens de APM is. Mijn stem voor de komende jaren ligt alvast vast.