Loek de Vries is een kanjer van een ondernemer

Over de doden niets dan goeds. Hij heeft niet gefaald, hij neemt zijn verantwoordelijkheid. Vindt hij vooral zelf. Nadat hij in de afgelopen 3,5 jaar als bestuursvoorzitter 170 miljoen heeft verloren. Vind ik veel geld. Maar nee, niet gefaald. Ik ben benieuwd of hij net zo coulant is voor werknemers die voor een fractie van dat bedrag schade zouden hebben veroorzaakt. Frank Schreve van Koninklijke Ten Cate is niet beschadigd, staat klaar voor een nieuwe uitdaging. Natuurlijk

Frêle Frankie heeft de textiel weer nieuwe kansen gegeven. Dat wel. Hij heeft Loek de Vries binnengehaald. De Vries is een kanjer van een ondernemer. Ik heb nog nooit van mijn leven zo\’n goede visionair in de wereld meegemaakt. Maar ik moet hem niet als vriend. Hij is keihard, meedogenloos. Grof. Hij vernedert. Ook Schreve.

Uitgespeeld in Nijverdal heeft De Vries de afgelopen jaren bij herhaling gevraagd om de denimsector te mogen aanpakken. Vooral uit strategische overwegingen zei Schreve steeds nee. Via de Textielgroep Twente belandde De Vries uiteindelijk op de plaats die hij wenst en die hem toekomt: in de Raad van Bestuur. Ondanks het rapportje van De Vries dat er nu ligt, is het niet hij die Schreve laat struikelen. Maar nummer drie: Van de Sanden. Hij was verantwoordelijk voor de denim, tot De Vries dus de ellende mocht onderzoeken.

Toen het rapport op tafel lag, heeft die smeerpoets van een Van de Sanden zijn handen er vanaf getrokken. \’Ik ben daar niet verantwoordelijk voor, ik wist daar niets van af\’ of woorden van gelijke strekking heeft hij toen gebruikt. Hij wilde Schreve voor alle troep laten opdraaien. Dat had hij al geregeld via zijn maatje, commissaris De Wit, die er eerder bij papierbedrijf KNP BT uitgemieterd was. En De Wit zou toetreden tot de Raad van Bestuur van Ten Cate. En ook de commissarissen Van Gestel en Wolters zaten in het complot.

Vakbondsbestuurder Van Beek (van de Unie) heeft niet voor niets het vertrek geëist van de voltallige Raad van Commissarissen. Die jongens hebben een soort Englandspiel op bedrijfsniveau uitgevoerd. Van Beek vertelt niet alles, want de bonden hebben natuurlijk ook boter op hun hoofd. Want zij weten dat president-commissaris Nelissen uitsluitend geïnteresseerd is in zijn eigen positie. Voor de rest mag de hele wereld afbranden. Mag half Ten Cate op straat gezet worden. In de ogen van Nelissen toch allemaal maar plebs.

Via chantage (\’We flikkeren alles in de openbaarheid\’) van Nelissen is vervolgens ook Van de Sanden de wacht aangezegd. Als een soort compromis, mag Van de Sanden een paar maanden later weg.

Schreve regeert over zijn graf heen door De Vries de voorzittershamer te onthouden. Dat is het stomste wat hij kon doen. Bijna nog dommer dan de achterbaksheid van Van de Sanden niet tijdig te onderkennen.