De werklozen in Nederland

Nummer 10 – 1998

Vrijwel elk CAO-conflict in de afgelopen jaren draaide om arbeidstijdverkorting of arbeidsduurverkorting, vervroegde uittreding, prépensioen, ouwe-lullendagen. Om werklozen en kansarmen aan een baan te helpen. En terecht.

Het inleveren van geld voor vrije tijd bleek later het poldermodel te heten. In de praktijk komt het er overigens gewoon op neer dat de meeste mensen natuurlijk hetzelfde werk doen in minder tijd. Wat dus een hogere arbeidsproductiviteit oplevert.

Zeker 150 miljoen gulden gaat er alleen al in Overijssel om in de bemiddeling en scholing van werklozen. Er staan in heel Nederland ondanks alles nog een paar honderdduizend werklozen ingeschreven.

Banenpoolers heten tegenwoordig WIW\’ers. Je hebt Melkert 1, 2 en 3. Terwijl ik van één zo\’n exemplaar inmiddels al meer dan mijn buik vol heb.

In Twente is er dankzij Hollandse Signaal Apparaten een zeer actief personeelbemiddelingsbureau ontstaan dat op commerciële basis voor bedrijven de personele problemen oplost.

En nou moeten we allemaal weer veertig uur of meer gaan werken. Niks VUT, doorwerken tot je 65 bent. Of liever nog ouder. Er wordt weer gesproken over het halen van personeel uit het buitenland.

Ik begrijp er helemaal niets meer van. Als dat verhaal doorgaat, heb ik nog wel een rekeningetje liggen. En met mij veel anderen, naar ik aanneem.

Dit geweldige paarse kabinet heeft dus gewoon gefaald. En met dit kabinet de sociale partners.

De maatschappij heeft te weinig geld over voor zaken als onderwijs. Het is allemaal korte termijnbeleid. De ondernemers stoppen te weinig geld in opleidingen en verwijzen naar de overheid.

Het is de weg van de minste weerstand. Maar zeg dat dan ook. Zeg dan gewoon als maatschappij dat we al die WAO\’ers, herintreders, gehandicapten, slecht Nederlands pratende allochtonen en ouderen zonder opleiding tweederangs burgers vinden.

Geef deze groep tot aan de dood -die wat ons betreft voor hen trouwens niet vroeg genoeg kan komen, want dat scheelt weer geld- een magere uitkering: te veel om de pijp uit te gaan en te weinig om van te leven. Het probleem lost zich vanzelf op.

En dan stoppen we de miljarden die de Arbeidsvoorziening en Sociale Zaken kunnen besparen fijn in andere zaken. Krijgen we een Brave New World.

Het is tenslotte ook een kwestie van tijd voordat in de reageerbuizen Übermenschen worden gekweekt.