Bram Hulshof komt tot leven als problemen aandienen

Nummer 26 – 1998

Er zijn mensen die om het minste en geringste in paniek raken. Er bestaan ook mensen die pas echt tot leven komen als zich grote problemen aandienen. Zo een man blijkt opeens Bram Hulshof. Per 1 januari is hij voorzitter geworden van de Kamer van Koophandel. Een erebaantje waarvan hij er zoveel aangeboden krijgt.

Mooie, voorspoedige carrière bij Dé Bank. Is nu iets hoogs in Enschede. Fijne, grote directiekamer. Draagt maatpakken met een minuscuul krijtstreepje. Een man die zich vooral druk maakt om de goede dingen in het leven. Hecht aan sfeer, gezelligheid. Vrijwel altijd een lach op het gelaat. Is in de omgang misschien iets te relaxed. Hoeft overigens voor het geld niet meer te werken.

Hij doet voor zijn werkgever iets met bedrijven en hij heeft daardoor relaties die vooral aardig tegen hem doen. Half ondernemend Twente slijmt met Hulshof. Kortom, voor de (dure) wijze van werken (zoals de lobby) van de Kamer van Koophandel in Twente is hij geknipt. Als fonkelnieuwe voorzitter kreeg hij er een zandbak (zoals hij de Veluwe zelf noemt) gratis en voor niets bij. Maar wel een zandbak met oorlog.

In de media heeft hij in de afgelopen maanden de interne problemen bij de Kamer afgedaan als opgeklopte nonsens. Hij loog dat hij barstte. Voor het goede doel, want onverwacht greep hij in. Hard. Niet door een lullig onderzoeksbureau in te schakelen. Niet door allerlei mensen ad interim te benoemen. Nee, hij heeft de hele handel eruit gepleurd. Dan ben je toch een man uit één stuk. Zijn relaxte lach verborg tot nu toe zijn managementcapaciteiten.

Niet alleen de Gelderse man, bij wie alle ellende is begonnen, maar ook de complete Overijsselse kliek is als kleine kinderen aangepakt door Hulshof. En dan heb je lef. Want secretaris Ten Donkelaar was tot 1 januari wel hét mannetje bij de Kamer. Iedereen vrat uit zijn hand. Zelfs een heleboel mensen uit het Algemeen Bestuur waren doodsbang voor hem. En als je niet aardig genoeg was voor Ten Donkelaar en zijn vrindjes, dan mocht je bij voorbaat niet mee naar de voetbalwedstrijden van het Nederlands elftal.

Hulshof heeft heel goed begrepen dat het een godgeklaagde schande is dat twee algemeen secretarissen bij een organisatie, die sec volstrekt niets produceert, niets verkoopt een uitsluitend en alleen een administratieve toegevoegde waarde behoort te hebben voor het regionale bedrijfsleven, twee secretarissen die maandelijks meer opstrijken dan een bijstandsmoeder met twee kinderen in een heel jaar, dat die niet eens vier jaar met elkaar kunnen werken. Want binnen die termijn zou de Veluwse pias pleite gaan en de zandbak vanuit Twente worden geregeerd. Zelfs die volwassenheid konden ze niet opbrengen.

Hulshof hulde.