Een bijgestelde mening na enkele woorden van de prins

Nummer 40, 2012

Ik ben republikein. Ik heb niets met het koningshuis. Claus leek me een leuke vent, Maxima is helemaal mijn type, maar waarom komen ze altijd aanzetten met mensen uit landen waarvan we de WK-finale hebben verloren… Ik ben erg onder de indruk geraakt van Pieter van Vollenhoven die ik een paar keer heb mogen interviewen, zijn zoon Bernard is nog leuker. Die belde me een keer in de auto en ik vroeg me vooral in gedachten af wie mij in de maling nam. Na een paar minuten vroeg hij of het wel goed met mij ging… Met koningin Beatrix en haar zoon Willem- Alexander heb ik nagenoeg niets. Vrienden van mij die hem goed kennen bezweren dat de prins een leuke gozer is. Het zal wel. Vorige week donderdag heb ik drie keer een minuutje alleen met hem gesproken tijdens de opening van de combiterminal in Hengelo. Het is wat mager om te oordelen op drie keer een minuutje, maar het is voldoende: onze aanstaande koning lijkt me toch leuker dan zijn imago doet vermoeden. Als hij nou eens verlost zou kunnen worden van die nare mensen om hem heen. Daar heeft overigens niet alleen onze troonopvolger last van, ook veel politici, ondernemers, sporters en artiesten hebben vaak heel vervelende managers en #personal$ assistenten. Elke stap die onze prins wellicht zou gaan zetten is vooraf doorgesproken. En niet op een heel fi jne manier, zo heb ik gemerkt. En toen ik ietwat geërgerd daarover wat grover taalgebruik bezigde (ik noemde het bezoek bijvoorbeeld een circus) kreeg ik later via-via kritiek te horen: het werkbezoek van de Prins van Oranje is natuurlijk geen circus… Per ongeluk liep ik op de dag van het bezoek een gegeven moment naast de prins, ik verontschuldigde me bij hem dat dit volgens het protocol niet hoorde, maar hij liet me weten geen protocolmannetje te zijn Mijn #fi nest hour$ was aan het einde van het bezoek, natuurlijk mocht ik hem niet interviewen, ik mocht zo ongeveer niets van de koninklijke meelopers. Ik versnelde mijn pas nadat de prins een rondleiding had gehad op het terrein van de overslagterminal. “En paar woorden van u op camera, zouden
geweldig zijn, Koninklijke Hoogheid”, probeerde ik. “Wat wil je vragen dan?” “Zeg iets wat u vindt van deze terminal, over de ondernemersgeest in Twente, iets in die trant.” “Oké, waar?” ”Hier, nu. Frank, komen, camera, draaien, snel”, riep ik naar mijn cameraman en wilde actie voordat voorlichters, adjudanten of ander volk zich ermee zou bemoeien. “Top, gaaf man, bedankt.” Hij lachte hartelijk en liep door, hij vroeg nog net niet om de opname… Ik ben nog niet om, wel al een stukje…