Hakkert te traag, Egbers en Wielaert redden de avond

Jammer dat er dit jaar zo weinig literaire bijeenkomsten zijn in De Regge hof te Goor. Ik vond het de afgelopen jaren een groot succes, tenminste als interviewer Theo Hakkert een schrijver als Adriaan van Dis te gast had. Hij bleek de meeste boeken wel zo ongeveer gelezen te hebben en het tempo van de schrijver en de interviewer kwam overeen. Bij snelle jongens als Charles Groenhuijzen en vorige week Jeroen Wielaert en Tom Egbers liep het Hakkert over zijn schoenen. Een goed idee om Egbers en Wielaert aan één tafel te zetten. Beide zijn actief in deze twee (Egbers televisie en Wielaert radio) en beide schrijven boeken. Bovendien hebben de twee journalisten ook wat met muziek. De toon is meteen gezet als Wielaert de introductie van Hakkert moet corrigeren: “Die cultuurcolumn op Radio 1 heb ik al sinds eind vorig jaar niet meer. Besluit van het management. Past niet meer in het format. En dat vind ik heel erg.” Vanaf dat moment houdt Hakkert zich maar op de vlakte. We schamen ons een beetje voor de schamele veertig aanwezigen. Zijn er niet meer mensen die dit leuk vinden? Blijkbaar niet. Wat er wel zit, is de elite, zo blijkt uit het deel na de pauze, als het publiek vragen mag stellen. Er wordt geklaagd dat programma’s tegenwoordig zo snel moeten zijn, dat journalisten geen tijd meer hebben voor verdieping en moeilijke onderwerpen uit de weg gaan. Koren op de molen van Wielaert, maar Egbers neemt het op voor zijn vakbroeders: “Bekijk eens een tv-show van twintig jaar geleden. Daar zit geen vaart in. Ons brein is veranderd. Mijn kinderen doen zes dingen tegelijkertijd. Het moet snel en kort zijn, anders is er niets meer aan om naar te kijken.” Egbers vertelt kleurrijk over zijn nieuwe boek dat in mei uitkomt. Wielaert schreef een biografie over Harry Muskee. Egbers heeft er lol in om te schrijven over onbekende mensen, want wie heeft er ooit gehoord van Alan Caldwell van de band Rory Stone and The Hurricanes uit Liverpool? Egbers kwam de naam tegen in het Beatles Museum in Liverpool, ging graven en deed op die manier de ontdekking dat Ringo Starr, de drummer van de Beatles, bij deze formatie is begonnen. Ooit een band met een grote naam in Liverpool, het grote voorbeeld voor de mannen van de Beatles. Egbers gaat op een gegeven moment wel wat ongemakkelijk schuiven omdat de avond lang duurt en de energie ver te zoeken is, maar Wielaert blijft onverstoord vertellen, zijn grote feitenkennis tentoonspreiden en zijwegen inslaan. De interviewer vindt het best. Hij hoeft weinig te doen. Wielaert meldt trots dat het Harry Muskee zelf was die hem heeft gevraagd om zijn biografi e te schrijven. Hij vertelt hoe hij door de bekende blueszanger in een grote terreinwagen door de bossen werd gereden. “Muskee had geen rijbewijs en alle agenten in Drenthe wisten het…” Aangekomen bij een ven liet Muskee aan Wielaert weten dat hij daar zijn toevlucht had gezocht nadat zijn grote liefde het had uitgemaakt. Daar kwam Through the Window of my Eyes het hoofd van Muskee binnen. De verhalen van de schrijvers zijn geweldig. Zo pak je in een avond toch vier boeken mee. Scheelt een hoop leeswerk. Niettemin heb ik het dikke boek Het Frankrijk van de Tour van Wielaert aangeschaft, een reisgids voor Frankrijkgangers en wielerliefhebbers. Want, weet Wielaert, niet iedereen kijkt naar de live-registratie van de Tour de France. Zo zit zijn moeder voor de buis met de kaart van haar geliefde Frankrijk op schoot. Zij kijkt naar de kasteeltjes, de stadjes waar de wielrenners doorheen stuiven, de prachtige omgeving. Een bezoeker in De Reggehof had een waardevolle toevoeging: “Mijn vader was molenaar en had niks met wielrennen. Toen ik hem vroeg waarom hij naar de Tour keek vertelde hij mij dat hij dan goed kon zien hoe het graan er in Frankrijk bij stond.” Hakkert mag dan als interviewer soms tekortschieten, heeft zich niet altijd goed voorbereid, is soms ook te traag en te weinig ad rem, maar zijn formule met schrijvers in het theater is al jaren een succes.