Rondbanjeren in bedrijven…

Voor het (VNO-NCW-)project ‘Ondernemer ontmoet Statenlid’ was ik van de week in het provinciehuis in Zwolle om daar van een Statenlid verbaasd te horen wat er in ‘vredesnaam aan de hand was’, dat moest toch wel, want anders zagen ze me daar nooit….

Fijn, zo’n reputatie. Maar het klopt wel een beetje. Ik heb diep respect voor mijn gewaardeerde Zwolse collega die de provinciale politiek voor RTV Oost volgt. En dien ten gevolge ook veel commissie- en Statenvergaderingen bijwoont. Een jaar of dertig geleden ben ik begonnen als sportverslaggever, later gevolgd door economie. Maar de redactie is ook weer niet zo groot dat ik me kon verschuilen voor discussies over de rondweg in pakweg Denekamp of de opslag voor de waterschapslasten.

Ik heb veel stakingen, bedrijfsbezettingen, Cao-onderhandelingen gevolgd voor RTV Oost. Een ‘rooie’, werd ik daarom vaak door ondernemers en werkgevers genoemd. Terwijl ik het meest in mijn nopjes ben als ik een bedrijf mag bezoeken. Deze week was ik bij Wehkamp in Dedemsvaart (een bedrijf dat als gevolg van het succes nu in de etalage staat). De ouwe Wehkamp heeft daar vanaf de jaren vijftig zijn imperium langzaam uitgebouwd. Bijkans oneindige stellingen met in totaal meer dan 150.000 verschillende producten. Tom, een iets oudere man, leidde mij gezellig rond.

Onlangs liep ik met de directeur van Wildkamp rond in één van ‘zijn’ 44 zaken en hoorde zijn uitbreidingsplannen aan. In de tijd dat zuivelcoöperatie Coberco in alle Overijsselse dorpen de deuren van de melkfabrieken sloot, ben ik ze bijna allemaal af geweest. Ik heb bij een Almelose slachthuis achter de balie in de kantine gelegen toen de directie het personeel ging toespreken. Met Van der Most heb ik in de kelders van zijn atoompretparadijs in Kalkar vastgezeten (tot het angstzweet me over de rug liep). De mooie, klassieke panden van Stork in Hengelo heb ik allemaal bezocht. Geweldig.

Dat vind ik volgens mij het mooiste aan mijn werk als verslaggever voor de regionale omroep: gelegitimeerd in bedrijven rondkijken, zien hoe de mensen aan de machines, met de hand of met een robot producten maken, de enthousiaste verhalen van de ondernemers optekenen of hoe ze denken de crisis te kunnen bezweren. Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe een man als Geert Steinmeijer zijn eerste failliete textielfabriek overnam, en nu zeer succesvol is.

Bolletje is één van de bedrijven waar ik nooit echt in ben geweest, de familie Ter Beek houdt niet zo van journalisten. Ooit ben ik bijna met de ouwe Ter Beek op de vuist geweest omdat hij mij (mijn lezing) een interview had toegezegd dat hij niet nakwam. En ik moet het als rtv-journalist toch echt hebben van mensen die wat zeggen in ‘mijn’ microfoon. Het is goed gekomen, maar binnen in de fabriek, nee, helaas nooit. Misschien nu ze daar Engels praten…