Met flinke stress werkend tegen de deadline

Lou Grant was vroeger een mooie televisieserie over journalisten bij de (niet bestaande) Los Angeles Tribune. Romantiek over het vak ten top. Bij nacht en ontij in de kroeg, te weinig slaap, vastbijten in een verhaal, rokende mensen met flinke stress werkend tegen de deadline, het moment dat de krant ‘zakt’ en de kopij klaar moet zijn..

Ik word binnen afzienbare tijd 50 jaar (deo volente, voeg ik daar als atheïst toch eerbiedig aan toe als ik in de overlijdensadvertenties lees dat hele volksstammen Abraham niet eens halen…). Mijn studerende dochters vinden dat stokoud, net als ik dat vond op hun leeftijd over mijn vader: je hoeft alleen nog maar te gaan liggen, ouwe, het leven is voorbij…

Inmiddels denk ik over die leeftijd en oud worden een heel stuk genuanceerder. Roken mag (gelukkig) al heel lang niet meer op redacties en de bar gaat pas open om 17.00 uur. Maar stress is nog steeds een belangrijk onderdeel van het vak. Mijn huisarts kijkt al jaren bedenkelijk naar de momenten dat ik eet (niet zelden bij nacht en ontij en meestal niet het meest gezonde voer) en naar de gejaagdheid van mijn bestaan. Ik klaag niet. Ik vind mijn werk leuk. Ik kom met heel veel leuke mensen in contact.

Maar ik schrok me vorige week toch even een hoedje toen de vriendin van mijn collega/vriend Rob Vorkink meldde dat hij met een hartinfarct in een ambulance werd afgevoerd. Ik heb hem nog een smsje gestuurd dat het niet de bedoeling is dat hij overlijdt voordat hij mij de kosten van het kaartje van Hans Teeuwen terug heeft betaald…

Ik houd niet van ziekenhuizen. Maar ik heb me naar het ZGT in Hengelo gesleept, want daar lag hij afgelopen week op afdeling 0.17 in kamer 15. Een leuke zuster begroette mij, dat fleurde me iets op, op zijn kamer nog meer mensen met hartproblemen. Ik ben niet goed in ziekenhuizen, zag Rob ook en hij sprong zijn bed uit om naar een soort huiskamer te gaan. Mag dit, je bent toch hartpatiënt, vroeg ik. Gedotterd, een paar dagen aankijken en dan weer naar huis, antwoordde hij.

We keken elkaar aan. De goeie ouwe tijd komt niet meer terug, wisten we zonder woorden. Rob heeft bruiloftbanketten ‘geopend’ zonder overleg met het bruidspaar. Toen de dotterende specialist hem vroeg of hij nog ergens allergisch voor was, antwoordde hij erg geestig ‘Jansen Steur’. De behandelend geneesheer kon er naar verluidt iets minder hard om lachen, maar zonder Rob had Jansen Steur wellicht nog ergens als dokter gewerkt. Je zal minder uit je mond gaan ruiken, nu je niet meer mag roken, grijnsde ik. Ik moet voorlopig rustig aan doen, vertelde hij. En dat geld van Teeuwen? Dat wil ik de komende jaren nog niet terug, Rob.