Koomen doet goed werk, De Witt maakt me nerveus

‘Myra Koomen verwijdert de D uit CDA’, schreef Enno de Witt vorige week in dit prachtperiodiek. Je kunt van Koomen een hoop zeggen (en het leeuwendeel klopt waarschijnlijk ook nog), maar ik vind haar geen bestuurder die snakt naar een (tijdelijke) dictatuur om haar beleid eindelijk eens ten uitvoer te kunnen brengen. Toen ze jaren geleden namens het CDA in de Tweede Kamer mij ooit een brief schreef dat ze ook de Overijsselse belangen ging verdedigen, heb ik wel (tijdens onze eerste ontmoeting) enige vooroordelen moeten wegslikken: een blonde struise Zeeuwse met volle boezem die als gevolg van de liefde in Twente was beland… Haar keuze voor doorgaans foute mannen achtervolgt haar tot op de dag van vandaag. De vooroordelen heeft ze zelf langzaam maar zeker weggewerkt. Ze blijkt een hardwerkende bestuurder met het hart op de goede plaats die als het om homoseksuele mannen gaat ineens wel de beste kan kiezen: jarenlang had ze Danny de Vries aan haar zijde en ik ken eigenlijk weinig betere spindoctors annex woordvoerders (zeker niet in het oosten des lands) en hem gelukte het haar regelmatig in de media te laten opbloeien. Hij leerde haar waarschijnlijk ook een moeilijke boodschap gemakkelijk voor het voetlicht te brengen. En toen de Koningin van Enschede Marijke van Hees zelf het edele ambt van wethouder accepteerde (of zich toe-eigende) dachten we dat zij en burgemeester Den Oudsten de touwtjes wel even in handen zouden nemen. Van Hees walst normaliter over onbenullen heen, maar blijkt deze periode meer respect voor Koomen te hebben dan velen vooraf dachten. En Den Oudsten ziet zijn eigen positie steeds kleiner worden (weg korpsbeheerderschap en weg plustaak van de Regio Twente) en ik vraag me wel eens voorzichtig af hoeveel invloed hij (nog) werkelijk heeft in Zwolle en Den Haag. Overigens wordt mijn mening over Koomen (ook op de redactie van deze krant) niet breed gedeeld, weet ik, maar ik baseer mij puur op mijn eigen ervaringen met haar. Bovendien ben ik geen fan van de heer Enno de Witt die uit het niets (lange tijd schreef hij niet voor deze krant) vorige week meedogenloos uithaalde naar Koomen. Heeft hij ooit een blauwtje gelopen bij een blonde dame? De Witt als verdediger van ons democratisch gedachtegoed, maakt me sowieso al nerveus. Ooit kreeg ik de wind van voren van hem omdat ik het had gewaagd een kritische vraag te stellen aan de schrijver Brakman. Hij (De Witt dus) beschouwt zichzelf als de enige recensent die werkelijk verstand van literatuur heeft. Wellicht schreef Koomen in deze krant domme dingen over de situatie in Egypte, want na oorlogen en revoluties wil er nog wel eens weinig gevoel voor tact en kwaliteit overblijven. Ik bedoel, God helpe de Gadaffi -aanhangers die nu in handen van de winnende partij zijn gevallen. En vragen om een dictatuur komt in de beste kringen voor, Prins Bernhard en zijn schoonmoeder hebben er in 1945 serieus over nagedacht. Dat was in de tijd (na 5 mei 1945) dat de meeste verzetsstrijders in dit land de wapens oppakten om de moffenhoeren en NSB’ers hun foute keuzes eens flink in te wrijven. En ook vandaag de dag zijn er mensen die mopperen dat de treinen in de jaren dertig en veertig tenminste wel op tijd reden… voor hen soms een aanleiding om te pleiten voor een sterke man. Ik heb het veel te lange stuk van Koomen over Egypte in deze krant een keer of twee goed doorgelezen. Volgens mij maakt zij zich terecht boos over de mislukte Europese eenheid. Regeringsleiders hobbelen als een soort loopjongens heen en weer tussen nationale parlementen en Brussel. Een politieke monetaire unie (goed gecontroleerd door een parlement met meer macht dan nu) zou de crisis waarschijnlijk al in de kiem hebben gesmoord. Daar pleit zij voor. En met haar veel economen en politici. Waar ik me veel meer zorgen over maak is de kwaliteit van de gemiddelde gemeenteraad, Provinciale Staten of Tweede Kamer waar het gros van de politici is verworden tot stemvee. Maar ja De Witt, voor zo’n doorwrocht artikel over democratie moet je echt aan het werk…