Mannak geeft uitleg over opera in hotelkamer Verona

Nee, geen zorgen, ik ben niet de vaste operarecensent van de Roskam geworden. Maar ja, als ik dan toch Milaan en Verona bezoek met een paar vrouwen die van shoppen hun roeping hebben gemaakt, is een bezoek aan de Scala en de Arena geen tegenvaller. Ik had me al sinds halverwege de jaren negentig voorgenomen een keer terug te keren naar Verona. Het was de tijd dat de Twentse militairen vanaf het Italiaanse Villafranca (vlakbij Verona) het vliegverbod boven het voormalige Joegoslavië afdwongen met hun F16’s. Het was ook de tijd dat Dick Berlijn de basis legde voor zijn latere functie als Commandant der Strijdkrachten. En het was de tijd dat ik respect kreeg voor Nederlandse militairen in den vreemde. In Verona tegenover de Arena drunken we ’s avonds een biertje en hoorde ik de verhalen aan. De Arena in Verona is alles wat de Arena in Amsterdam niet is. Bijvoorbeeld al tweeduizend jaar oud, maar wel met een fantastische akoestiek. Afgelopen week – einde werd daar de opera La Traviata van Verdi opgevoerd. Mijn oudste dochter (21) vond het niets en zei dat de productie het in elk geval niet kon halen bij Jamie Cullum tijdens Parkpop de week ervoor in Den Haag. Mijn jongste dochter (19) zal ook geen abonnement nemen, vermoed ik (evenmin als ik trouwens), maar was wel erg onder de indruk van het orkest, de kostuums en de mannenzang. La Traviata oftewel De verdoolde of De dolende is een opera in drie bedrijven van Giuseppe Verdi en gebaseerd op de roman La dame aux camélias uit 1848 van Alexandre Dumas. U begrijpt dat ik mijn informatie bij elkaar sprokkel. Zonder al die informatie begrijpt iemand als ik, niet zijnde cultuurbobo, er een stuk minder van, al vind ik een uitvoering dan nog fantastisch. Precies op het moment dat ik op mijn hotelkamer dit stukje schreef, belde Harm Mannak, wel een cultuurbobo, namelijk directeur van het Orkest van het Oosten. Hij begon over mijn bijdrage aan deze krant van vorige week (over de opera in de Scala van Milaan) en vroeg belangstellend of ik de oude of moderne uitvoering van Attila had gezien. Wist ik veel, het heeft mij slechts geïmponeerd, positief verrast, ik werd in het verhaal, de muziek, de zang en de sfeer gezogen. Het spel in de Scala werd uitgevoerd in zeven schilderijlijsten die deels over elkaar heen en deels op de tribune waren neergelegd; in dat raamwerk speelden de drie bedrijven zich af. Ik had naar een moderne uitvoering van deze opera zitten kijken, concludeerde Mannak. Fijn om te horen. Mannak belde natuurlijk om iets te zeggen over mijn suggestie van vorige week dat zijn orkest eens wat creatiefs moet doen: een concert met Junkie XL, Ilse de Lange, Adriaan Vandenberg en Thomas Berge. Ik heb begrepen dat we het daar nog eens over zullen hebben. Ook mooi.