Zielige gedichtjes, verloren liefdes en laatste Campert

De voorstelling Saint Amour, die ik in Enschede zag, begint met een scene uit Monty Python met Michael Palin die als Middeleeuwse minnaar in het gevlei probeert te komen bij een dikke Middeleeuwse vrouw, die meer aandacht lijkt te hebben voor eten dan voor haar bewonderaar… De onbereikbare geliefde! Net als andere jaren is Piet Piryns het cement tussen de dichters en de filmfragmenten. Rodaan al Galidi kennen we als de nurkse, chagrijnige dichter, een tiental jaren geleden woonachtig in Zwolle, boos op de wereld, boos op Nederland, het land waar hij vanuit Iran naar toe vluchtte. Woont hij tegenwoordig niet in België? Doet hem kennelijk goed, want zijn voordracht is grappig, onderhoudend en hier en daar zelfs luchtig. We weten niet of Al Galidi helemaal vrede heeft gesloten met Nederland. Met de woorden “Ik vind Nederlandse vrouwen mooi, van de buitenkant, van de binnenkant zeg ik niets” kondigt hij “het volgende zielige gedicht” aan. Stijn Vranken draagt zijn gedicht Huwelijksaanzoek 724 voor. De muzikale inbreng van Bl!ndman is ongetwijfeld kunstig, maar naar om aan te horen. De saxofoon begeleidt onderwaterbeelden waarop een Middeleeuws minnelied wordt geprojecteerd. Dan is de zaal stil voor Connie Palmen. Ze praat over de ultieme onbereikbare liefde, de gestorven liefde. Zelf wil ze het geen literatuur noemen, maar een logboek, waar ze 48 dagen na de dood van haar geliefde Hans van Mierlo mee begon. Ze vergelijkt die dood met die van haar eerdere geliefde Ischa Meijer. Over rouw en verdriet zo heftig dat je het je later niet meer kunt herinneren, anders zou je je nooit meer aan iemand binden. De stilte wordt afgewisseld met James Bluntachtige muziek van Admiral Freebee. Met gitaar en mondharmonica. Peter Buwalda brengt ons weer lekker in de poëziesfeer met hier en daar een lach. “Ze zweeg als ‘n Steinway die van tien hoog naar beneden kletterde.” Mooi! De schrijvers in de jaarlijkse tournee Saint Amour wisselen nog wel eens, maar Kees van Kooten is er tot op heden elke keer bij. Misschien heeft het met het thema niet heel veel te maken, maar wat is die man goed. Hij spot met het ouder worden – hij is bijna zeventig jaar – omdat hij niet weet wat de ‘Sneak Preview’ is waar zijn dochter naar toe is geweest. En hij is begonnen met het opruimen van de zolder, zodat zijn kinderen dat niet hoeven te doen als hij er straks niet meer is. Wie weet zijn ook in Enschede mensen verrast met de opruimwoede van Van Kooten, want om van zijn boeken af te komen, duwt hij die door willekeurige brievenbussen in alle steden en dorpen waar hij komt. Ook een vaste gast van Saint Amour is Remco Campert, die heeft aangekondigd nu echt voor de allerlaatste keer mee te zijn gegaan op de liefdestour. Met een gebroken schouder staat hij op het podium. Maar eerst brengt Van Kooten hem een hommage “Remco, mompelen de vaders. Vannacht sloop er nog eentje slapeloos zijn bed uit, pakte een boek en las zich een stukje tot jongen. Toen kroop hij terug, zijn vrouw vroeg wat er was. En hij zei: ik had dorst schat. Ben even wat wezen drinken, van Remco Campert. Ik wist niet dat je nog wakker lag, gaapte zij. En als we nou die domme Telegraaf opzeggen, en de Volkskrant nemen, dan hebben we hem elke donderdag.” Campert leest voor uit Liefdes schijnbewegingen over Gerard die Trix niet meer kent. Bijna aan het eind zegt Piryns dat Sanneke van Hasselt om onbekende redenen niet naar Enschede was gekomen. Piryns wijst erop dat daardoor het evenwicht tussen de seksen wegviel. Het was ons niet opgevallen. We hebben een geweldige avond gehad!