Treurigheid met Wientjes, Van Halst en d’Hamecourt

Hoe vaak ik niet meemaak dat het licht of het geluid bij feesten, partijen of officiële gelegenheden niet goed is… Onlangs weer op een peperdure nieuwjaarsreceptie van VNO in Dalfsen. Waar met Jan van Halst en Bernard Wientjes als sprekers flink werd uitgepakt. Dat het thema Ondernemen is topsport absoluut niet uit de verf kwam, soit… dat de plaatselijke VNO-leider erg klungelig en irritant overkwam, so be it… het was mijn feestje niet. Maar er is bij dat soort samenkomsten blijkbaar niemand die even licht en geluid controleert. Er was geen fatsoenlijke spot op het podium gericht waardoor Wientjes en Van Halst als pikzwarte schaduwen naast het helwitte scherm liepen, ronduit slecht. Ik had het nog niet eerder meegemaakt in een schouwburg, maar het lukte Peter d’Hamecourt, tegenwoordig theaterverteller, om op het podium in het Muziekcentrum steeds buiten het licht te gaan staan. Vervelend. Ook het geluid was in het begin niet goed. En zijn manier van vertellen bleek behoorlijk monotoon, het leek in niets op de verhalen die hij als correspondent via de televisie tot ons bracht. Alles kan tegenwoordig in het theater: popmuzikanten, schrijvers, voetballers (Hard Gras), journalisten. Het is soms onnozel, soms heel verrassend, zoals die keer in Goor toen Charles Groenhuijsen – destijds nog als NOS correspondent in Amerika – interviewer Theo Hakkert binnen tien minuten volledig onthutst de coulissen liet opzoeken. Het zegt wat dat ik afgelopen week bij d’Hamecourt zelfs naar de verbaal niet al te sterke Hakkert verlangde om hem een paar vragen te laten stellen. Het begon er al mee dat de vroegere Rusland-correspondent met in zijn kielzog pianist Ralph van Raat het podium opwandelde. Niemand stelde iemand voor, niemand legde uit wat de bedoeling zou zijn. D’Hame – court begon saaie verhalen te vertellen (sommige vooral oudere mensen in de zaal sliepen echt en schrokken wakker als de pianomuziek forte forte werd!). Van Raat deed zijn best, maar kon de avond niet redden. Hoewel, dat weet ik niet helemaal, in de pauze die zonder aankondiging begon omdat de heren opeens wegliepen, ben ik gevlucht naar de dichtstbijzijnde kroeg. Is het domheid, is het arrogantie? Peter d’Hamecourt is een uitstekende journalist die het niet helemaal kan verkroppen dat hij inmiddels is opgevolgd door de uit Overijssel afkomstige Geert Groot Koerkamp. Waarom heeft d’Hamecourt niet een regisseur om advies gevraagd, waarom heeft hij geen moderator gevraagd (desnoods Hakkert) om de mensen door de avond heen te leiden? Want natuurlijk moet d’Hamecourt fantastische verhalen uit Rusland kunnen vertellen; ik ben zelf één keer in Moskou en Sint Peters – burg geweest en keek mijn ogen uit. D’Hamecourt heeft een paar verhaaltjes uit zijn hoofd geleerd. Knap, maar daar was ik niet voor gekomen. Bovendien ontbeert hij de kunst van het vertellen, om de luisteraar mee te nemen in een verhaal met sfeer, illusie en stijltrucjes.