Plien en Bianca op herhaling is ook veel lachen

Voor de meeste cabaretiers is het een gruwel om herinnerd te worden aan oud werk. Niet voor Plien en Bianca. Zij kozen de beste onderdelen van de vijf avondvullende voorstellingen die ze eerder maakten. Dat betekent veel oude koek, zag ik in het Theaterhotel te Almelo, want sinds de voorstelling Biks (bekend ook van de televisie: “Postbode Simen, ik verveel me zo!”) heb ik geen voorstelling meer gemist. Alleen de scène uit de voorstelling Changez uit 1997 waren nieuw voor mij. Bianca is weer zwanger. Dat is het eerste wat opvalt als de cabaretières op het podium staan in groene broek met groen vest en oranje broek met oranje vest, onhandig dansend op de muziek By the river of Babylon. Vanwege de zwangerschappen van Plien en Bianca was het duo de laatste jaren niet meer in het theater te zien. De laatste voorstelling (Wie dan allemaal?) dateert van 2007. Natuurlijk waren Plien en Bianca samen en afzonderlijk nog wel op de televisie te zien, zoals in Koefnoen en ‘t Spaanse Schaep. Plien heeft twee kinderen en Bianca verwacht haar derde. Oorspronkelijk zouden de moeders nog ander half jaar wachten met een nieuwe voorstelling, maar ze besloten om toch eerder weer op de planken te gaan staan. Niet met een nieuw programma, maar met een soort best of-show. Dat betekent weer stikken van het lachen om Winnifred en Ellemijn, de bekakte, wat oudere Gooise dames met onvrede over hun hangende borsten en liefdesverdriet om een geheime minnaar die toch koos voor een jongere vrouw. En natuurlijk de topper: Winnifred en Ellemijn op de schouders van twee negers op safari. Ook bekend van tv, trouwens. Uit Biks: de meisjes in korte broek, wollen vest of trui en rubberen laarzen die spleen dat er een ruimteschip landt en een koe een kalfje krijgt (”D’r wordt ook nooit’es wat op touw gezet”). En de biljartende mannen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. En de moderne bimbo Tanja (”Eerst even een rondje lopen”). Ook gegarandeerd lachen zijn de kamperende lesbo’s die ruzie krijgen over het verdwijnen van de tentstokken en wie de vader van hun kind moet worden. Afgewisseld natuurlijk met veel zang. Het liefst bekende nummers die door het schreeuwzingen dat we kennen van de musicals niet mooi gevonden kúnnen worden. Veel o ja-momenten en ook veel momenten dat je al weet wat er aan komt. Wel een beetje makkelijk misschien om zo’n voor – stelling samen te stellen, maar ja, geef ze eens ongelijk. Het Theaterhotel in Almelo was uitverkocht. Het publiek kan er niet genoeg van krijgen. Ik ben benieuwd naar wat nieuws.