Cristina Branco brengt ons de fado in Enschede

Enkele jaren geleden moest je snel zijn als je een kaartje voor een concert van Cristina Branco wilde bemachtigen. Zo populair was ze toen. Afgelopen week was de zaal in Enschede goed vol, maar verre van uitverkocht. De bloedmooie Portugese fado-zangeres heeft iets met Nederland. Ze is hier ook veel bekender dan in haar eigen land. In een interview met René van der Velden in De Gelderlander verklaarde ze: “Iemand uit Nederland keek in 1997 toevallig naar een tv-programma in Portugal. Die Nederlander, nu mijn manager, nodigde me uit voor twee concerten in Amsterdam, om de Anjerrevolutie te gedenken. Ze maakten een cd van die concerten. Dit land is nu de basis voor mij. Hier zal ik al mijn nieuwe albums presenteren.” In 2001 verscheen de cd O Decobridor, de cd met de vertaalde gedichten van Slauer – hoff, de Friese dichter die veel tijd in Portugal doorbracht. Die cd heeft Branco in mijn ogen nooit meer overtroffen. Het
album was goed voor platina. In 2006 nam ze samen met BLØF het nummer Herinne – ring aan Later op. Momenteel toert Branco door Nederland met haar nieuwe cd Fado – Tango. Alleen in de toegift hoorden we een paar bekende nummers, maar voor de rest waren het allemaal nummers van de nieuwe cd. Wel vingen we bekende klanken op toen Branco het nummer Les Grimas Negras van de Afro Cuban All Stars in het Portugees zong. De nieuwe cd is een cross-over van fado en tango, vertelt Branco. Twee muzieksoorten met veel verschillen, maar ook veel overeenkomsten. De fado herken ik. De tango niet. Maar dat hoeft ook niet. Geef mij maar fado. Nederland heeft smartlappen, Portugal heeft fado. De muziek waarin de smart je naar de keel grijpt, zonder plat of sentimenteel te zijn. Branco zingt zo zuiver. Jammer dat je niet kunt verstaan wát ze zingt. Maar ja, die zangerige Portugese taal is ook onderdeel van de betovering van de fado. Met die speciale klanken van de fadogitaar, die de saudade aanwakkert, dat onvertaalbare woord dat staat voor heimwee, verlangen, hunkering en smart. Ze zingt krachtig en rechtuit, gevoed vanuit het diepste innerlijk. Haar vibrato raakt me. Wat had ik haar graag live willen zien en horen toen ze toerde met de cd met de Slauerhoff-gedichten. Of zeg ik dat wellicht ook over tien jaar als ik aan deze cd gewend ben?