Waar was je Peter?

Hij sloeg mij joviaal op de schouders in de rust van de wedstrijd Inter tegen FC Twente. Leuk, burgemeester Peter den Oudsten op de tribune tussen het gewone volk. Ik maakte nog een grapje.

Moet je niet bij de bobos op de eretribune zitten? vroeg ik hem.
Hij was daar op weg naar toe. Zou hij toen al geweten hebben. Nee, dat geloof ik niet.

Milaan is een mooie stad, anderhalf uur vliegen voor een habbekrats met Air Berlin vanaf Dsseldorf, dus ook niet eerst naar dat vreselijke 020. Woensdag gewandeld door de stad, koffie gedronken op het plein voor de schitterende Dom. Gelachen met supporters uit Enschede en uit Milaan. Er is geen glas gevallen, geen jas gescheurd en ik heb geen scheldwoord gehoord. Nou ben ik niet overal geweest en zeker niet tegelijk, maar volgens mij was het een topdag, ook dankzij het heerlijke zonnetje.

Jaren geleden ben ik met Nederlandse militairen een paar weken mee geweest naar een basis bij Verona van waaruit de NAVO het vliegverbod boven het voormalige Joegoslavi afdwong. Een ogenschijnlijk zooitje ongeregeld vormde een prachtig squadron, zette een paar tenten op en had binnen no-time een fantastisch draaiende oorlogsmachine opgebouwd.

Die Italianen hebben de mooiste uniformen en petten, lopen en gedragen zich allemaal als neven van Il Duce, maar kunnen nog geen vlieger de lucht in krijgen. Als je je niets verbeeldt, ben je niets ook, of zoiets. Er is in zeventig jaar niets veranderd. Albani dat niet eens een leger had, konden ze tijdens de Tweede Wereldoorlog nauwelijks veroveren, de Laars van Europa is zo corrupt als de hel, de maffia is daar de baas en een kleine geile sukkel is in dat kabouterland al jaren de baas.

San Siro was nog niet voor de helft bezet, desalniettemin moesten de kleine drieduizend supporters van de bezoekende club hoog bovenin achter een van de goals achter glas en vangnetten worden opgeborgen. Met niet al te best uitzicht. Al bij de eerste ingang dreigde het fout te gaan toen ik met een klein groepje wilde wachten op een vrouw die haar tas binnenste buiten moest keren. Geen probleem, ik heb me van links naar rechts door dat gespuis laten sturen, ik heb die analfabeten me laten fouilleren, lachend. Maar wij mochten door, zij (nog) niet en toen wij in een hoekje stonden te wachten, vier mannen van middelbare leeftijd die gelet op hun buikjes en houding niet echt tot het uiterste waren getraind om de boel kort en klein te slaan, werden we met de knuppel naar binnen gejaagd. De vrouw volgde later, dus dat probleem was opgelost.

Het is tegenwoordig goed gebruik om supporters van de uitspelende club circa twintig minuten later het stadion te laten verlaten om ongeregeldheden te voorkomen. Ok. In Londen ging dat prima, maar in Milaan werden het dertig minuten, veertig minuten. En dan moet je weten dat het vak direct na de rust al op slot ging. Dus wij konden geen plasje meer plegen, we konden niets, want er lag een stapel van die kleine fascistische nazaten met gele hesjes op de trappen. En Den Oudsten was dus net op tijd weg. Toeval of niet?

Tot een paar stevige jongens op de tribune het beu werden en een van de trappen vrijmaakte. Onbegrijpelijk dat Italianen niet veel meer medailles bij atletiek winnen, want ik zag een lange rij hesjes ineens erg hard rennen op weg naar een van de torens van San Siro waarin je in een soort spiraal naar boven (of beneden) loopt, in het midden zit een trappenhuis. De gele hesjes vlogen het trappenhuis in en deden de deur op slot. Terwijl niet n Twente-supporter ook maar aanstalten maakte om de vakbewakers een pak slaag te geven.

Beneden werden we opgewacht door de Italiaanse ME. We stonden in die lange tunnel en konden geen kant op. Ik heb Peter den Oudsten niet meer gezien. Dan had hij kunnen zien hoe drieduizend van zijn burgers die netjes een kaart, een vliegticket en een hotel hadden betaald, als schorriemorrie werd behandeld. Ik zag voorzitter Joop Munsterman niet, die zich altijd zo laat voorstaan dat hij met alle supporters op goede voet staat. Stonden waarschijnlijk champagne te slempen en de prijzenkast van Inter te bewonderen.

We werden als vee getraliede bussen ingejaagd en ergens in de stad gedumpt waar de ME met knuppels de hondstrouwe aanhang desnoods kwaadschiks de metro in mepte.

Waar was je godverdomme Den Oudsten, toen wij normale mensen uit het oosten van het land die voor een gezellig potje voetbal naar Milaan waren gereisd, als criminelen werden bedreigd, opgejaagd en vernederd? Smaakte de champagne lekker, zit je alweer te duimen op een mooie loting van FC Twente, zodat je weer mee kan? Want in tegenstelling tot al die duizenden mensen uit Enschede (jouw burgers!) heb je natuurlijk zelf niets betaald en je lekker laten fteren. Waar was je, Peter, toen wij je nodig hadden? Waar was je verdomme?