Uitgeverij Wegener aan de goden overgeleverd na vertrek Joop Munsterman

De kip met de gouden eieren is geslacht

Joop Munsterman werd door het moederbedrijf Mecom in een positie gemanoeuvreerd waarin hij nog maar één uitweg zag: opstappen.

Joop Munsterman (59) heeft ‘zijn’ bedrijf Wegener slechts 2,5 jaar als CEO mogen leiden. Hij werd door het moederbedrijf Mecom in een positie gemanoeuvreerd waarin hij nog maar één uitweg zag: opstappen. Het zal het begin van het einde zijn, voor een aantal bedrijven, voor veel mensen bij die bedrijven. Een Noor komt nu, een Engelssprekende Noor zonder historisch besef van de verhoudingenin Nederland.

Het waren deels krokodillentranen, van werknemers, van OR-leden. Als dan nu de redacteuren die hem in de krant ‘flikten’ op televisie zijn vertrek beteruren, komt dat op zijn minst zeer ongeloofwaardig over. De directies bleken oprecht geschrokken. Hun mening is in de afgelopen jaren een totaal gekanteld: Joop Munsterman is de man die hun als hoofdredacteur, als directeur de vrijheid in het concern had teruggegeven. Zij aan zij steunden de veertig directeuren nu hun bestuursvoorzitter, ze weigeren vooralsnog kennis te maken met de nieuwe man. Munsterman maakte in korte tijd van Wegener weer een bedrijf om trots op te zijn.

Eerst verguisd, later gerespecteerd

Dat was bij zijn benoeming wel anders. Van veel krantenmensen had Munsterman nooit bestuursvoorzitter mogen worden. Ze keken op hem neer, op die man die begon als schoonmaker, die later van de huis-aan-huiskranten de ‘cashcow’ van het concern maakte waardoor de dagbladen met hun marginale winstjes mochten doorrommelen, tot woede van diezelfde Munsterman die wel degelijk geprobeerd heeft in die tijd ‘zijn’ divisie los te weken van Wegener. Het geld daarvoor lag al klaar in Rijssen…. Hij werd in zijn korte tijd als directeur van Tubantia op de redactie Monsterman genoemd, in de krant zeer onheus bejegend – met de latere hoofdredacteur en directeur Gerard Driehuis sprak hij zelfs helemaal niet meer hoewel de heren op de begane vloer hun directiekamers pal naast elkaar hadden liggen. De tandarts van Munsterman zei ooit dat hij het sneu vond dat zijn klant bij Wegener werkte, dat was het gevolg van de publiciteit in zijn eigen kranten… Maar dat was vroeger, er is in 2,5 jaar heel wat veranderd. De eensgezindheid van de Wegener-directeuren komt voort uit respect voor Munsterman en anderzijds is het angst voor de toekomst; de Noren en Engelsen zijn maar in één ding echt geïnteresseerd: geld. En dus zal er heel stevig worden gereorganiseerd, zo is de verwachting. En dus zal de ICT-afdeling worden verplaatst naar India waardoor honderd mensen hun baan zullen verliezen. Terwijl er nota bene, zo blijkt uit Wegener-bronnen, een goedkoper alternatief plan klaar ligt.

“Fans belichamen de ziel van de club,” is de filosofie van Joop Munsterman.

Kleine geluk

De steun van zijn directeuren heeft Munsterman goed gedaan. Hij is ook de man van het kleine geluk, zoals hij het zelf omschrijft. “Wanneer mensen met plezier aan het werk zijn, goed functioneren en kunnen lachen, dan kan ik daar erg van genieten. Als ik zelf thuiskom en er is thuis plezier met de kinderen: idem dito. Een wedstrijdje van mijn voetballende dochter bekijken, je kunt me geen groter plezier doen. In die dingen schuilt voor mij het geluk.”

Een wedstrijdje van mijn voetballende dochter bekijken, je kunt me geen groter plezier doen

Munsterman is verre van een zacht ei. Niet voor niets was de divisie van huis-aan-huiskranten zo succesvol. Hij ziet de grote verbanden, waar geld is te verdienen met efficiënter werken. Het
is daarom onbegrijpelijk dat Mecom de eigen gouden kip heeft geslacht. Er zijn in de afgelopen 2,5 jaar al zo’n achthonderd banen verdwenen, geruisloos, het leidde niet tot grote protesten. Hij kan in zaken een harde zijn, keihard soms, maar de emotie is nooit ver weg, want: dicht onder de huid. Zelf is hij veel dierbaren kwijtgeraakt. Hij weet waarover hij praat. Dat er mensen zijn die hem verwijten te koketteren met de sociale projecten van FC Twente, hij kan er niets mee. Munsterman weet voor zichzelf: het komt vanuit zijn ziel. Hij is blij terminale patiënten te kunnen ontvangen voor een zeldzaam geluksmomentje: een wedstrijd van FC Twente. “Dat valt toch met niets te vergelijken. Als je die mensen bij FC Twente nog een fijne dag kunt bezorgen, en je ziet een schittering in hun ogen, ja, dan breek ik.” Als zijn agenda het toelaat, komt hij persoonlijk naar de uitvaart van personeelsleden of supporters. “Ik besef hoe belangrijk zulke dingen zijn.”

Twentevisie

Uitgeverij Twentevisie (die ook dit periodiek uitgeeft) verzorgt ook publicaties voor FC Twente. Natuurlijk ging het (bij het binnenhalen van dat werk) over geld en tijdens een van die gesprekken haalde hij verbaal onfatsoenlijk hard uit naar een van de mensen van Twentevisie. Het tekent Munsterman dat hij zich de volgende dag daarvoor excuseerde. Dat het besluit om te vertrekken niet van de één op de andere dag is genomen, is logisch, maar pas de laatste dagen in september werd duidelijk welke kant het opging. Tegen een aantal intimi was hij emotioneel eerlijk in Londen waar FC Twente een wedstrijd tegen Tottenham Hotspurs moest afwerken. Slechts een paar weken daarvoor hadden wij nog een aanvaring met hem over het businessblad van FC Twente dat niet door Wegener was vormgegeven. Het kan toch niet zo zijn dat Wegener twee ton in de club steekt en dat andere bedrijven de opdrachten krijgen, reageerde hij woedend de belangen van zijn toenmalige broodheer nadrukkelijk dienend.

Menselijke verhalen

Zijn visie op het krantenbedrijf wordt inmiddels in het bedrijf ‘gedragen’. Los van het feit dat hij met een aantal redacteuren (sportredactie Tubantia) op voet van oorlog leeft; een redactielid liet hij nog niet zo lang geleden letterlijk uit zijn kantoor zetten. “Ik wil meer mensen in de krant. Menselijke verhalen. Wat beweegt mensen, waarom doen ze wat ze doen? Uitvergroot door mooie foto’s. Laatst las ik een verhaal van een fanatieke Twente-supporter die zijn moeder op haar 69ste verjaardag voor de eerste keer naar het stadion meenam, FC Twente-Inter. Ze was kort daarvoor weduwe geworden. Zulke verhalen ontroeren me.” Binnen Wegener is in de afgelopen jaren onder zijn leiding een bijkans briljante visie op online ontwikkeld. Op redacties wordt nu onder meer enthousiast getwitterd. Ook zijn strategie om Wegener tot een multimediaal bedrijf uit te bouwen, wordt breed gedragen. Op sommige redacties liepen ze zelf wat te klooien met cameraatjes. Hij heeft zijn directeuren opdracht gegeven zich te vervoegen bij de regionale omroepen in het verschijningsgebied van Wegener. Waar die hoofdredacteuren verzoeken om samenwerking van de regionale omroepen eerst arrogant terzijde schoven, moesten ze zelf nu de omgekeerde gang maken. In veel gevallen (zoals De Stentor) zeer tegen hun zin. Maar uitgerekend de grootste tegenstanders van toen zien nu dat het bedrijf met uitsluitend print op termijn niet zal overleven.

Ik wil meer mensen in de krant. Menselijke verhalen

Zelf was Munsterman al weer een paar stappen verder, hij had de toenmalige verantwoordelijk minster Plassterk al in de bestuurskamer rondlopen bij de wedstrijd van FC Twente tegen Ajax om zaken te doen over die samenwerking; de kranten- en omroepdirecties wisten van niets en waren ook niet van de partij. Bij de omroep waar ze met de aanstaande bezuinigingen alle hoop op Wegener hebben gevestigd is zijn vertrek als een bom ingeslagen.

Superambitieus

Bovenal is Munsterman voor een Tukker superambitieus. Niets is onmogelijk, luidt zijn devies. “Ik ga liever met mijn kop door een muur dan bij de pakken neer te zitten. Gelóven in dromen, in een visie, daar draait het allemaal om. Toen iemand ooit op het idee kwam om Brooklyn bij New York te trekken, werd hij voor gek verklaard. Daar lag toch de Hudson tussen, een rivier met een breedte van vier kilometer? Dat kon toch niet? Het kon wel. Er wonen nu 2,5 miljoen mensen in plaats van de voorziene 3.000, er zijn twee prachtige bruggen gebouwd en Brooklyn bruist als nooit tevoren.” Hij heeft al nieuwe aanbiedingen liggen, maar hij legt ze vooralsnog terzijde. Eerst een fatsoenlijke afscheidsreceptie, officieel is hij tot 1 januari adviseur, maar de kans is heel klein dat hij het bedrijf dat hem zo piepelde nog bruikbare adviezen geeft, nagenoeg nul. Bovendien willen ze toch een andere koers dan hij… Zijn drie secretaresses en zijn vertrouwelingen aan de Getfertsingel zijn bijna ten einde raad… Maar ook daar zal hij zich te zijner tijd over ontfermen. Munsterman beloont loyaliteit.

FC Twente

Dat Fred Rutten in zijn tijd bij FC Twente materiaalman Jakob Malki wilde laten ontslaan nadat die voor een training twee ballen niet goed had opgepompt… Munsterman heeft dat voorkomen. Rutten heeft lange tijd tot woede van Munsterman niet met Malki gesproken. Munsterman is ook een gezelligheidsdier. In een voetbalkantine, als lid van een sportpanel, kan hij spontaan een ‘schlager’ inzetten. ‘Zwei kleine Italiener’, van Conny Froboess, behoort onmiskenbaar tot zijn favorieten. Bij FC Twente is hij toch al één met de supporters. Als de fanatici van Vak-P bij Go Planet werken aan hun reusachtige dundoeken, komt hij niet zelden langs voor een schouderklopje. En met een kratje bier. “Fans belichamen de ziel van de club,” is zijn filosofie.

Ik houd niet van stilstaand water, want dat gaat stinken

Als de spelers het publiek na een wedstrijd niet lang of intensief genoeg bedankt hebben, grijpt
hij persoonlijk in. “Dan stuur ik de jongens terug naar de fans die hun kaartjes betaald hebben. Na de 0-0 tegen Heracles Almelo liep Douglas boos en teleurgesteld het veld af. Dat tekent zijn instelling, maar het is geen excuus om de fans niet te bedanken. De wisselwerking tussen fans en spelers is erg belangrijk voor een volksclub.” Hij onderhoudt een warme, soms emotionele band met zijn spelers. Na afloop van de wedstrijd is hij kort in de kleedkamer. “De eerste en meeste aandacht gaat uit naar de reserves. Zij zijn teleurgesteld, maar vertolken wel een belangrijke rol in het groepsproces. Dat houd ik scherp in de gaten.” De parallel met FC Twente is een mooie. Uit de as van een bijna failliete boedel herrees een club die zich tot landskampioen kroonde. “Ik heb het vaak moeten aanhoren. Dat ik te snel en te veel wilde. En moest dat allemaal zo groot? Onzin! Moeten we hier in Twente dan geen lef en durf hebben? Ik houd niet van stilstaand water, want dat gaat stinken. Water moet stromen, bruisen.” Met het vertrek van Munsterman is Wegener aan de goden overgeleverd. De werkgelegenheid en zelfs de journalistieke vrijheid zijn serieus in het geding.