Succes

De loting van de Champions League was echt geweldig. Ze werden mooi in beeld gebracht, op een rijtje naast elkaar: Joop, Aldo, Jan en Toon. Inter, Bremen, Spurs: Munsterman zat al weer te rekenen wat de nakende tweede ronde zou opleveren. Het zou mij niet eens verbazen als ze die nog zouden halen ook. Jammer dat die vervelende Amsterdammers tegen het toch zeker niet slecht spelende Kiev weer alle geluk van de wereld hadden, dat scheelt financieel helaas een slok op een borrel.

Je kan altijd aan de voorzitter zien wat hij denkt. En meestal is hij de hoffelijkheid en de gezelligheid zelve, maar ik maak hem toch ook wel regelmatig mee dat hij het onbeschofte acteert.
Volgens mij is het acteren, is hij diep in zijn hart een leuk mens. Maar iedereen wil wat van hem, heel veel mensen bij Wegener en FC Twente presteren niet naar hun belofte en salaris. En dan wordt hij narrig. Terwijl hij juist weet wat het is om trappen te dweilen als anderen minzaam toekijken. Hij weet dat nog donders goed, dat gevoel laaide weer even op toen de voorzitter van Inter schouderophalend FC Twente uit de koker zag komen, het bloed van Munsterman begon weer ouderwets te koken.

Anderen maken van de kleine wonderman een onprettig mens, vindt hij zelf, als hij af en toe op zaterdagochtend heel vroeg zijn leven analyseert. Zoals de laatste keer toen hij schuimbekkend het gevoel had door zijn eigen krantenbedrijf genaaid te zijn toen uitgerekend de hoofdredacteur (met de rest praat hij nauwelijks, het volk van de dweilende trap…) een onjuist gecorrigeerd verhaal met hem in het FC Twente-boek plaatste. Hij had keihard ingegrepen, daarom was het boek ook zo laat.

Hij las in een afgegleden regionaal weekblad een interview met diezelfde hoofdredacteur die een volstrekte uitgebluste, ambitieloze en vooral kansloze indruk achterliet en vroeg zich af wat hij in godsnaam moest doen.

Hij is op eigen kracht bestuursvoorzitter van een grote uitgeverij geworden en de drijvende kracht  achter het succes van de landskampioen. Een leuke, aardige en bescheiden vent, voor hem geen jachten, zevende huizen of de volgende blonde Anita. Integendeel. Maar ze doen alleen aardig in zijn gezicht. Uit afgunst. Uit angst wellicht. En niet omdat ze hem nog echt aardig vinden, ze ruiken in zijn slipstream aan zijn succes. Hoeveel echte vrienden heeft hij eigenlijk, telt hij op zaterdagochtend.

Hij hoort nu bij de captains of industry, hij heeft Twente gebracht wat het wilde. En hij dreigt een vervelende man te worden zoals er zoveel van rondlopen.