Nummer 27

Bij het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen verdwijnen een paar duizend banen, voor een deel overplaatsingen. Zonder gedwongen ontslagen; de regionale krant kopt dat er in Hengelo 230 banen geschrapt worden. Dat klopt niet, maar het interesseert me ook niet. Net zo min als dat ik een seconde wakker heb gelegen vanwege die vliegbasis. Sluiten, weg, klaar. En op die plek iets moois maken. Akzo schijt op de maatschappij, het schrappen van banen om de winst verder op te voeren, verbaast me niets. En iedereen die er werkt weet wat voor asociaal bedrijf Akzo is, dus kom niet aan met zielige verhaaltjes. Holec Holland (nu Eaton) is door de Engelsen en een paar stomme zetbazen bijna om zeep geholpen. Nadat ik dat gepubliceerd had, reed een paar dagen later een werknemer op me in. Ik kon net op tijd wegspringen. Had die sukkel binnen het bedrijf maar net zo veel lef, was het enige dat ik dacht.

Dertig jaar na de textielcrisis zijn veel werknemers in Twente nog steeds even bang voor hun baasjes. En zodra het economisch minder gaat, wordt dat alleen maar sterker. Hard werken, niet opvallen, de baas vooral niet irriteren. Ik heb nog altijd bewondering voor Geert Steinmeijer. Maar hij heeft zich wel vertild aan het bedrijf Iduna waardoor de mensen van L. ten Cate in Geesteren met een beetje geluk pas vandaag (vrijdag 4 juli) weten waar ze aan toe zijn. Maar is er eentje geweest die Steinmeijer in zijn kantoor heeft opgezocht en gevraagd \’Wat heb je met ons bedrijf en onze werkgelegenheid lopen klooien\’? Ik dacht het niet, met die aantekening dat Steinmeijer zeker niet de slechtste is.

Bij Bejah in Hardenberg werken 67 veelal ongeschoolde mensen. Ze maken alles wat met buizen te maken heeft, van bagagedragers voor fietsen tot duwstangen voor grasmaaiers. Het bedrijf is niet alleen door de recessie maar ook als gevolg van ruzie met de commerciële man en gezeik met de bank ten onder gegaan; 23 jaar gewerkt, een supervisor die ook geen a van b kan onderscheiden dreigt als je drie minuten te lang koffie drinkt. En dan is het opeens over. Zonder gouden handdruk.

Ondernemingsraden kunnen geen goede mensen krijgen, de vakbonden verliezen leden, terwijl de enige taal die sommige ondernemers begrijpen de onbeschofte en arrogante houding is van henzelf: wie maakt ze wat? Net zoals die Van Heekjes en Blydensteintjes in de jaren vijftig en zestig. De Van Halletjes van nu, over wie ik een week of drie geleden wat schreef. Van Hal deugt wél, heeft hij iedereen geschreven. Behalve mij, maar goed. Hij heeft Radio Oost laten weten (want daar doe ik ook wel eens wat) dat hij geen kaarten voor FC Twente meer weggeeft in zijn Hatrans-vak. Geweldig. Het is al geen pretje om naar Twente te moeten, maar als je dan in dat klotenvak wordt weggestopt, de meeste winnaars van die kaarten belden daarna nooit meer. Van Hal zit er zelf nooit, hij gaat zelf regelmatig op en neer naar Thailand waar hij een huis heeft. Wat is ook al weer de toeristische trekker in dat land?