Nummer 14

Een grote boom in mijn achtertuin heeft de winter niet overleefd. Ik heb een hovenier gevraagd die boom te verwijderen. Hij wil dat klusje wel klaren, maar heeft voorlopig geen tijd. Een andere tuinman laat weten dat ik na de zomer de eerste ben… als ik niet ook tenminste drie fonteinen en een paar vierkante meter sierbestrating afneem. Anders heeft hij eigenlijk helemaal geen zin om langs te komen.

De economie mag van mij een flinke opduvel krijgen; dat loodgieters, aannemers en schilders omkomen in het werk, dat gun ik ze van harte. Maar de luxe maakt hen onvoorstelbaar onbeschoft. Ik heb al anderhalf jaar een afspraak in mijn agenda met een schilder die het huis fleurig zal opfrissen. Ik heb weddenschappen uitstaan of hij komt.

Eerst dacht ik dat het aan mij lag: ik ben niet het meest vriendelijke type, bovendien vaak met een humeur om op te schieten. Maar als ik tijdens de lunch mijn beklag doe bij collega\’s hoor ik alleen maar vergelijkbare verhalen of affaires waarbij mijn ervaringen verbleken.

Mijn dochter weet niet anders dan dat aan het raam in haar kamer een emmertje hoort. Voor alleen die lekkage heeft de aannemer geen tijd. Ik heb hem nu verleid door een compleet nieuw kozijn te bestellen. Ergens in 2003 wordt het geplaatst. Hoop ik. En dat alles voor zijn komst kapot mag gaan wat kapot moet gaan, want dan kan ik tenminste alles in één keer laten maken.

Ik moet eerlijk zeggen dat de schilder, aannemer en hovenier -als ze er dan eindelijk zijn- best te pruimen zijn. Eigenlijk mag ik die jongens wel. “Goedemorgen mijnheertje, wat mot er gebeuren? O, o, dat ziet er niet goed uit, dat wordt wel een beetje duurder. Hoeveel, dat ken ik nog niet zeggen. Lekker, doet u mij nog maar een bakkie. Hebbu er geen koekje erbij? Ik heb u wel eens gehoord bij Radio Oost. Dat u daar tijd voor heeft. Of bent u soms werkloos?”

Ik zit ochtenden op die gasten te wachten en vervolgens sjouw ik me een breuk aan bier, want ik wil dat ze een onvergetelijke tijd hebben waar ze graag aan terugdenken. Alleen die kutloodgieter Borggreve uit Haaksbergen komt er niet meer in.

Het toppunt zijn autodealers, erger kan bijna niet. Ik rijd tegenwoordig een vrij dure leasebak van mijn baas. Mijn ouwe Opeltje denderde maar door, maar die nieuwe VW denkt nog steeds dat hij bij Huiskes Kokkeler woont, zo vaak staat hij er. Hoor je mij niet over. Toen ik de auto ophaalde, werd ik behandeld als god.
Tegenwoordig als een bedelaar die de receptieboys hinderlijk onderbreekt. Voor de vierde keer in één jaar ging een koplamp kapot. “Ja, dat is normaal mijnheer, maar deze H7(?) geeft dan ook veel licht.” Weet je wat ook zo erg is bij Huiskes Kokkeler? De koffie is er niet te zuipen. Ik kan het weten, ik ben er bijna ingetrokken.