Nummer 19

Nederland wordt steeds meer geregeerd door angst. Klokkenluiders worden tegenwoordig wettelijk beschermd. Veel managers en ondernemers doen daar spottend over: stimuleren om te klikken. Maar bij veel bedrijven regeren niet de kwaliteit en de communicatie, maar de hiërarchie van tekortschietende chefjes die zich met dreigementen overeind houden volgens de beproefde en veelal succesvolle tactiek van schoppen naar beneden en likken naar boven. En het loont. De werknemers gedragen zich veelal als draaikonten die na de overwinning de moffenhoeren de koppen kaal scheren.

Ik werd nog niet zo lang geleden door werknemers van Texoprint van het terrein afgeschopt, zij (ze bedoelden hun bazen) hadden geen zin in journalisten. Ik weet niet of het dezelfde types zijn, maar nu krijg ik van de vroegere werknemers Pot en Hendriks post dat het zo’n schande is wat er bij Texoprint gebeurt. Dat is ook zo, maar waarom grepen ze zelf niet in? Waarom lieten zij hun directeur er mee weg komen toen hij op vrijdagmiddag hun ontslagbrief op de post deed? Om daarna de handel weer uit het faillissement te kopen: voor een prikkie de machines, de orders, de beste werknemers zonder schulden. Dat zou ik aan de kaak moeten stellen. Goed, kom maar in een uitzending van RTV Oost, maar dat durven ze ook weer niet, want ze hebben een nieuw baantje en ze spannen het liefst iemand anders voor hun trieste karretje.

Goed, arbeiders van wie de vaders nog begrepen dat gans het raderwerk stilstond als u dat wilde.

Maar ook van een club als de SLO in Enschede, waar toch niet echt heel dom volk werkt, krijg ik anonieme brieven met het verzoek eens ‘flink rond te stampen in de porseleinkast’, want de directie en de raad van toezicht doen maar en hebben schijt aan iedereen. Een trekje dat ik bij veel bedrijven herken, maar dit terzijde.

Max van den Berg (PvdA-lijsttrekker voor het Europees Parlement, verkiezingen op 10 juni) is aanstaande maandag te gast in het programma Forum. Ik krijg (anonieme) lijstjes aangeleverd van mensen die precies weten wat ik de vroegere Oldenzaler moet vragen en ze stellen als eis dat ik hem ‘er niet mee mag laten wegkomen’. Waarmee precies? De frustratie zit diep, de angst dieper.

De arbeiders hadden vroeger veel te winnen en weinig te verliezen. Dat is nu wel anders. Het kratje Grolsch, de breedbeeldtelevisie en de caravan worden niet graag op het spel gezet.

Ik hoor het toppers als Sanderink en Fransen regelmatig zeggen: er zijn veel te weinig goede ondernemers en managers. De meeste verzamelen klapvee om zich heen alsof ze een TV-show maken.

Je wilt toch gemotiveerde mensen die meedenken en niet op een uurtje kijken. En niet bang zijn om hun mening te geven. Na de verloren generatie wordt nu een generatie van schijthuizen gemaakt.