Nummer 35

Om een afspraak te verifiëren belde ik hem afgelopen maandag uit de auto nog even op zijn mobiele telefoon: “Bel ik gelegen heer Sanderink?” Ik zat bijna in de vangrail, want hij zei: “Ja hoor, ik heb een vrije dag.” Sanderink een vrije dag?

Had ik wel de goede gebeld, niet de lange broer Jan met wie hij gebrouilleerd is?

Een vrije dag, terwijl hij een paar dagen eerder ingenieursbedrijf Oranjewoud had overgenomen?

Sanderink is veranderd. Het iele mannetje (met volgens mij één pak: erg grijs, gekreukt met een gegomd zitvlak) dat zich bijna letterlijk doodwerkte, bestaat niet meer. Hij heeft namelijk een vriendin die hem de vleselijke lusten, culturele ontspanningen en andere plezierige kanten van het leven heeft laten zien. Ze troffen elkaar ooit in de studio van RTV Oost waar zij als juriste haar mening in programma’s ventileert. Liefde op het eerste gezicht? Ik heb geen idee, ze gingen eten en later trof ik ze regelmatig samen aan. Als ik hem belde en haar aan de lijn kreeg en zij mij vertelde dat hij geen tijd had voor mij, verlangde ik wel eens terug naar vroeger. Ik had en ik heb een zwak voor Sanderink. Hij was altijd eerlijk over wat hem bewoog en dat hij een vriendin node miste. Hoerenloperij was aan hem niet besteed, weet ik van schuinsmarcheerders die hem uitnodigden.

Als ik Sanderink even wil spreken, ga ik op zaterdag om een uur of één naar Van der Valk in Hengelo waar hij dan altijd luncht met zijn vriend en adviseur Wim Neeskens, een ietwat luidruchtige type dat als stratenmaker zijn brood verdient, maar soms ook stukjes aan de Telegraaf levert. Ik heb me daar altijd over verbaasd. Sanderink verklaarde: “Neeskens is in alles mijn tegenpool.” Dat hoop ik dan ook oprecht. Neeskens haalde hem in de voetballerij, bij De Graafschap, bij FC Groningen waar Sanderink nog steeds sponsort. Sanderink miste het heilige vuur bij De Graafschap, verweet dat de toenmalige trainer Bosz en dat werd nog een hele rel toen Sanderink in de kleedkamer zijn gelijk ging halen. Sindsdien ziet Neeskens het als zijn heilige plicht Bosz (tegenwoordig bij Heracles) verbaal aan de schandpaal te nagelen. Sanderink gaat weg bij Groningen, en sindsdien is ook Ron Jans de pineut.

Sanderink, één van de rijkste mensen van Nederland, zat opgescheept met een beursgenoteerd bedrijf. Stiekem kocht hij zijn eigen aandelen op, maar een actiegroepje zat hem dwars. Hij heeft tot in zijn teennagels de pest aan banken en die zouden er alleen maar beter van geworden zijn als hij zijn plan om zijn bedrijf Centric van de beurs te halen zou doorzetten. Dan maar uitbreiden. Oranjewoud is de eerste. Gearmd en gekleed in een sportieve trui kwam hij zaterdag op de vaste tijd. Hij is zo rijk, kan desnoods half Twente kopen, maar hij luncht bij Van der Valk. Heerlijk.