Nummer 30

Driekwart van alle bekeuringen scoort de politie uit snelheidsovertredingen, het gros op de snelweg. Bij mij in de wijk mag je dertig kilometer, regelmatig rijden ze met zeventig door de straat, ik heb nog nooit iemand zien controleren. De politieagenten scheuren zelf trouwens ook als gekken door de straat, gemakkelijk straatje tussendoor, want het nieuwe bureau zit bij mij praktisch op de hoek.

Ooit stak ik geïrriteerd een vinger omhoog, ze stopten en zeiden dat ik het risico liep een bekeuring te krijgen, toen ik ze vroeg waarom ze hun sirene niet aandeden als ze zo’n haast hebben.

Ik houd daarom de stinger nog maar even in mijn auto. De stinger is de uitvinding van de afgelopen jaren die mij zeker al een paar duizend euro heeft opgeleverd omdat ik op de snelweg op tijd gewaarschuwd word als er weer een paar van die kwijlen ergens achter een viaduct staan te controleren. Of als een flitspaal wél werkt.

De afgelopen jaren heb ik genoeg betaald. Ik ben vrijwel nooit staande gehouden, meestal kreeg ik maanden later een acceptgiro. Dat is geen beleid, dat is je begroting sluitend krijgen.

Waar ik op de snelweg meestal links zit, rijd ik juist in de stad behoedzaam. Toch had ik pas bij het rechtsaf slaan ’s avonds bijna een fietser onder mijn auto. Een gozer zonder licht, geen lantaarnpaal in de buurt. Ik raakte hem gelukkig nauwelijks Hij viel en toen ik hem geschrokken overeind hielp, kreeg ik een grote bek. Ik bood mijn verontschuldigingen aan, en toen zag ik pas dat hij helemaal geen lamp op zijn fiets had. Hij schold me stijf en ik was woedend en vloog hem bijna aan.

Ik ben er eens op gaan letten, maar het gros van de jonge fietsers gebruikt geen licht. Ik zie zelfs regelmatig moeders met kinderen voor- en achterop op de fiets zonder licht. Ik sta regelmatig op een kruising te wachten op fietsers die zonder hun hand uit te steken afslaan en de automobilist voor lul laten wachten.
Of voetgangers en fietsers nou groen, oranje, rood of blauw licht hebben, ze lopen en fietsen gewoon door. Ik heb geen idee of dat te maken heeft met dat gedoe dat automobilisten altijd schuld hebben als ze een fietser of voetganger aanrijden.

Ik word nog wel eens zwetend wakker als ik aan die sukkel denk die weliswaar voorrang had, maar voor mij echt onzichtbaar was in die donkere, regenachtige nacht. Hij had dood of gehandicapt kunnen zijn, ik een trauma. En de schuld.
Ik heb uitgerekend dat ik de afgelopen twintig jaar meer dan een miljoen kilometers heb gereden. Het leeuwendeel op de snelweg, liefst een paar streepjes hoger dan 120.

De echte problemen zitten in de stad, maar ja, daarvoor moet je echt aan het werk, mensen aanspreken en dat is lastiger dan een acceptgiro sturen.