Nummer 11

Mijn vaste Amsterdamse bezoekjes zitten er weer even op. De beursgenoteerde bedrijven presenteren namelijk jaarlijks in een luxueus onderkomen hun jaarcijfers. Ten Cate kiest altijd voor een veel te grote zaal in het dure Hilton waar Herman Brood van af is gesprongen, Stork is vaste prik in het eigen kleine Museum Werkspoor, Grolsch huurde vroeger altijd een zaal in het meest luxe maar ook rustieke Amstel-hotel (omdat daar Grolsch wordt geschonken), maar de laatste jaren trekken we op hun verzoek van kroegie naar kroegie. In Amsterdam natuurlijk, want de belangrijke financiële journalisten moet het een beetje naar de zin worden gemaakt.

Twentsche Kabel kiest voor het Grand Hotel, vergane glorie aan de Oudezijds Voorburgwal. Onbereikbaar voor de auto, geen parkeerplaatsen en op minstens een kwartier lopen van het station. Daar zitten we in de Regent. Dat is een klein krakend vergaderzaaltje op de eerste verdieping dat voor een dag 620 euro (ik heb het even nagebeld) exclusief BTW kost. Daar zitten dan ’s ochtends een stuk of twaalf mensen van wie vijf journalisten (twee uit het oosten, Bob Gevers van De Twentsche Courant Tubantia en ik), de rest is eigen TKH-volk. In dat bedrag is overigens nog niet verrekend de bakken (er is gerekend op zeker veertig man) vol heerlijke broodjes, jus d’orange, koffie en een dure PA (geluidsinstallatie met toebehoren). En ik kan me niet voorstellen dat de TKH-mensen net als ik ’s ochtends om even over zessen in de auto stappen om niet muurvast op de A1 te komen zitten, dus die zullen daar wel slapen. Kortom, een dagje Amsterdam op kosten van de zaak.

Waarom de Regent? Ik ben er achter. Ik parkeer mijn auto bij de Bijenkorf en wandel naar de Oudezijds Voorburgwal. Op de kruising (rechts zit het hotel, naast een geurige coffeeshop), links wandel je de Bananenbar binnen. Volgend jaar blijf ik ook slapen in Amsterdam, bij een vriendje. En dan ’s avonds de gracht op vol lonkende dames, life-shows en de beroemde bar waar dames van alles en nog wat in hun doosje stoppen tegen betaling. Ik ga dan op een bankje zitten en kijken of mijn verwachtingen uitkomen.

Twentsche Kabel schakelt als enige van de grote oostelijke beursbedrijven nog steeds een duur Amsterdams PR-bureau in. De eerste jaren kwam de informatie nauwelijks bij mij terecht, er zaten zoals gezegd slechts vijf journalisten in de zaal en de volgende dag stonden de kranten niet echt bol van het grote Kabelnieuws uit Haaksbergen, dus zo hard had het dure bureautje nou ook weer niet gewerkt. De secretaris van de Raad van Bestuur is een aardige meid die het volgens mij net zo goed, zo niet beter kan. Na de persconferentie willen de vijf journalisten nog even apart met de bestuursvoorzitter (Alexander van der Lof) babbelen. Al die tijd hing er een hooggelaarsde dame om hem heen die verveeld met haar telefoontje zat te spelen terwijl hij iedereen te woord stond. Wie is dat, vroeg ik Van der Lof. “De PR-dame.’’