Ik zit met een affaire die door anderen is veroorzaakt

Loek de Vries geeft eindelijk opening van zaken

Loek de Vries (links) in overleg met zijn voorzitter van de Raad van Commissarissen. “De Raad van Commissarissen en aandeelhouders staan achter me.”

‘Loek de Vries heeft zich verrijkt aan deals via Ten Cate’, was de kop boven het gewraakte artikel (zie commentaar op pagina 3). Het is een citaat van Paul Smeets, woordvoerder van United Fabrics waarmee Ten Cate al een paar jaar overhoop ligt. De Vries heeft inmiddels alle schijn tegen. Omdat hij zijn mond hield in tegenstelling tot Smeets. Alle adviseurs ten spijt geeft hij exclusief aan Twentevisie opening van zaken. Zijn persoonlijk dossier (met rode kaft) komt er bij, brieven mogen worden ingezien. En hij zegt toe alle vragen eerlijk én volledig te beantwoorden. Dat laatste is er in de afgelopen jaren wel eens bij ingeschoten, omdat hij anderen wilde beschermen. Anderen? “Frank Schreve.” De Vries heeft president-commissaris Veenman geïnformeerd dat hij een toelichting gaat geven. “Hij gaf toestemming, maar zei wel ‘beheers je’. De commissarissen en grootaandeelhouders staan achter Ten Cate. Daarom zijn er ook tijdens de aandeelhoudersvergadering geen vragen gesteld.” Voor de zekerheid had De Vries een aantal grootaandeelhouders gevraagd te komen naar de vergadering, er waren er drie maal zoveel als normaal.

Loek de Vries is als ondernemer een topper, maar hij praat soms te veel met de verkeerde mensen en is heel erg overtuigd van zijn eigen kunnen. Hij verontschuldigt zich (aan het einde van het gesprek) voor de gang van zaken bij de totstandkoming van het interview. Altijd sprak hij over de mensen achter United Fabrics neerbuigend. In het jaarverslag over 2000 weigerde hij de claim zelfs op te nemen. Over 2001 is er wel een alinea aan gewijd. De affaire in vier volzinnen: De Vries verlaat Ten Cate in 1994 met Technical Fabrics, na het vertrek van Reudink koopt Schreve het voor 16 miljoen meer van Willem Cordia terug. In 1998 komt er een vreemdsoortige deal tot stand tussen Ten Cate en Textielgroep Twenthe of liever met United Fabrics dat eerder ruim 80% van de aandelen van Textielgroep Twenthe heeft opgekocht. Het middelpunt van de deal is De Vries die het na een paar weken met instemming van Paul Smeets (dat blijkt nota bene uit een handgeschreven briefje uit het dossier van De Vries) bij de Textielgroep Twenthe voor gezien houdt. United Fabrics zegt wel afspraken te hebben en stapte naar de rechter waar uiteindelijk een claim van 56 miljoen euro is neergelegd.

Afkoop

Bij de beruchte rechtszaak was niemand van de top van Ten Cate aanwezig. De heren hadden een internationale managementsdag en zaten op de hei en lieten de klus over aan een aantal juristen en advocaten. De redacteur van Twentevisie (de enige journalist in de rechtszaal) hoorde het ruim twee uur durende pleidooi aan van de advocaat van United Fabrics, werd uitvoerig bijgepraat door de heer Smeets waar de juristen van Ten Cate kozen voor zwijgen. En vanaf dat moment liep Ten Cate structureel achter de feiten aan. “Dat hebben we achteraf gezien niet goed gedaan. Maar daar is toen voor gekozen om de rechter niet voor de voeten te lopen.” Eerst maar eens de vraag waarom president- commissaris Veenman een paar dagen voor de rechtszaak nog 7,3 miljoen euro geboden heeft aan de Textielgroep Twenthe. “Het was een reactie op een schikkingsvoorstel van Smeets.” Verder zegt De Vries daarover: “Om dezelfde reden dat Ten Cate incourante voorraden van de Textielgroep heeft overgenomen, garenleveranties heeft voorgefinancierd en drukdoek bij Wisselink voor 30% boven de marktprijs heeft laten drukken: Koninklijke Ten Cate wilde een extra inspanning leveren voor de continuïteit van het bedrijf. Er was ook behoorlijk wat druk van vakbonden. En vergeet ook niet, het aanbod van Veenman was niet nieuw. Groepsdirecteur Bert Bijl van Textielgroep Twenthe wilde in november 1999 al (laat brief zien, JM) de commerciële afspraken tussen Ten Cate en de Textielgroep contant maken en vroeg circa 7 tot 10 miljoen gulden afkoop. Ik heb met hem om de tafel gezeten, maar United Fabrics (lees Smeets) heeft dat tegengehouden tot teleurstelling van de toenmalige commissarissen van de Textielgroep, de toenmalige presidentcommissaris Ed van Doorn heeft mij dat geschreven.” Smeets: “We zijn daar niet op ingegaan omdat de Textielgroep niet met geld te redden was, het ging om de structurele onderbezetting waar wat aan gedaan moest worden met omzet van Ten Cate.” De Vries: “We hebben uitbesteed wat mogelijk was, maar het machinepark kan niet alles aan.”

Van de Sanden

Waarom heeft u (De Vries) contracten gemaakt tussen Ten Cate en United Fabrics en niet tussen Ten Cate en de Textielgroep Twenthe? “Nou raak je de kern. Ik heb nooit contracten gemaakt. Ik was in 1995 teruggekeerd bij Ten Cate, maar ik kon daar na verloop van tijd mijn ei niet meer kwijt, ik wilde doorgroeien met de textielbedrijven, maar kreeg de kans niet.” De Vries had bij Ten Cate met oud-bestuurder Van de Sanden net geen slaande ruzie, hoewel dat weinig scheelde. Voor de denimsector (die uiteindelijk Schreve en Van de Sanden de kop kostten) had hij een aantal overlevingsscenario’s geschreven. “Schreve koos voor een andere oplossing.” De denim was een joint venture. Het gaat te ver dat nu toe te lichten, maar het komt er op neer dat Schreve de partner (DMC) in de joint venture uitkocht tegen de zin van De Vries en het bedrijf bovendien uitkleedde en commercieel niet liet samenwerken met Atlantic Fabrics in Griekenland. “Toch kreeg ik het desbetreffende bedrijf op orde. Toen moest ik bij de Raad van Commissarissen komen. Nelissen vroeg ‘hoe heb je het gedaan en waar komen de problemen bij andere bedrijven vandaan volgens u’. Ik zei, wilt u een echt antwoord: het is mismanagement.” Typisch De Vries. Zijn baas Van de Sanden was voor die andere bedrijven verantwoordelijk: een koude oorlog volgde. “Van alle getuigenverhoren die op verzoek van United Fabrics zijn gehouden, is vrijwel alleen die van Van de Sanden gebruikt. Nou weet je ook waarom. In het afkoopcontract van Van de Sanden staat dat we geen kwaad woord over elkaar zullen zeggen. Hij heeft het meeste onder ede gezegd. De andere aantijgingen gaan we nader onderzoeken.”

Frank Schreve

“Ik was gewoon in dienst bij Ten Cate, ik had een managementscontract dat in mei 1998 afliep en daarna wilde ik weg. Die contracten tussen Ten Cate en de Textielgroep zijn door Schreve en Smeets opgesteld. Volgens Smeets kende hij Schreve uit de tijd dat zij samen bij McKinsey werkten.” Schreve zegt daarover: “Ik ontmoette Smeets voor het eerst in 1996. Daarvoor, vanuit McKinsey kende ik hem niet; hij werkte daar vele jaren later dan ik.” De Vries vervolgt: “Schreve vroeg mij de contracten tussen Ten Cate en United Fabrics te beoordelen. Ik heb toen expliciet laten toevoegen dat de samenwerking op basis van marktconformiteit en binnen de productiemogelijkheden van de Textielgroep Twente moest passen. Van Schreve en Smeets mocht ik zelf mijn tijd indelen tussen Ten Cate en de Textielgroep. Ik stond op de loonlijst van Ten Cate en heb nooit een cent van de Textielgroep gekregen. Voor zover ik weet heeft de Textielgroep ook nooit aan Ten Cate voor mijn diensten betaald.” Ter ondersteuning van zijn betoog laat hij de contracten zien uit die periode waar de handtekeningen van Smeets en Schreve onder staan. De reactie van Schreve: “De aangegeven contracten, die door mij zijn ondertekend, alsmede de beschreven strategische acties, waren niet solistisch. Deze zijn in alle gevallen met de Raad van Commissarissen en mijn collega’s, hierbij vaak ook De Vries, met de mij toen bekende ‘in and outs’ vooraf besproken. Wie er dan ‘beschermd’ moet worden, vraag ik mij af. Ik stond en sta voor alle zaken die onder mijn verantwoordelijkheid vielen.” Waarom heeft Artesia De Vries dan gedagvaard? “Ik heb een confort-letter getekend, die omgezet zou worden in een contract. Dat is nooit gebeurd. Artesia pakt elke strohalm om hun investeringen in de Textielgroep terug te krijgen.”

Wel of geen belang?

U was boos, anderen speelden mooi weer dankzij uw werk, u zei al dat u weg wilde. Ik mag toch aannemen dat u bij de Textielgroep de klus niet voor niets deed. “Nee, natuurlijk niet. Ik zou recht op een belang (optie) krijgen in United Fabrics. Maar ik wilde geen optie in een bedrijf dat op de Antillen is gevestigd. Ik wilde aandelen Textielgroep Twenthe, want als door mijn werk het aandeel zou stijgen, zou ik direct van mijn eigen werk profiteren. Ik heb nooit een belang gehad in United Fabrics of in de Textielgroep Twenthe.” In de korte tijd dat De Vries bij de Textielgroep werkte, sprak hij met Hatefa, met Blydenstein-Willink, met KTV, Raaymakers in Helmond en andere bedrijven. “En steeds hoorde ik dat United Fabrics de overnames niet wilde financieren terwijl dat wel met de Raad van Commissarissen was afgesproken. En toen we ook nog eens liquiditeitsproblemen kregen en United Fabrics die niet wilde oplossen, ben ik opgestapt. Met toestemming van Smeets, zoals ik je net liet zien.” De woorden van De Vries worden bevestigd door de verklaring van Bert Bijl van november 1999 waarin hij schrijft dat ‘Smeets niet van plan is verder te investeren in de Textielgroep Twenthe’.

Spinnerij Nijverdal

Volgens Smeets van United Fabrics was de samenwerking bij de Textielgroep Twenthe al de derde keer dat De Vries en hij een klus wilden klaren. “Eerder was dat ook bij Spinnerij Nijverdal en Van Besouw in Goirle.” Bij Spinnerij Nijverdal werd altijd al een opzetje vermoed, omdat het bedrijf na faillissement eerst door Smeets en binnen een vloek en een zucht door Ten Cate werd overgenomen. “Dat hadden we allemaal vooraf geregeld,” zegt Smeets. De toenmalige curator Wilderink van Spinnerij Nijverdal voelde zich bedonderd en heeft later nog eens gesproken met de heren en een brief gestuurd aan Schreve. In die brief van 30 september 1996 van Wilderink aan Schreve staat: ‘Als oude bekende werd hij (Smeets, JM) door u (Schreve, JM) voor deze job gevraagd’. Dat is vreemd, want eerder zei Schreve dat hij Smeets pas in 1996 heeft ontmoet. Smeets zegt dat u aan de spinnerij 1,7 miljoen heeft verdiend. “Nee, sterker nog, als Schreve mijn zin had gedaan, hadden we de spinnerij gesloten. Ik denk dat Theo Katerberg (bestuurder van CNV Bedrijvenbond) zich dat nog wel herinnert. Die belde mij keer op keer om de zaak open te houden.” Hebben anderen, Schreve of Smeets wellicht geld aan de spinnerijaffaire verdiend? “Ik begeef me op glad ijs als ik antwoord geef op die vraag, wat ik wel weet is dat ook hier met een juridische procedure is gedreigd door Smeets.” Smeets zegt bijna hetzelfde: “De contracten waren voordien al door Schreve getekend. Wat had ik anders met die spinnerij gemoeten? Schreve wilde onder het contract uit.”

Van Besouw

“Bij Van Besouw kochten we de kunststoffabriek op advies van De Vries. De Vries zou zorgen voor werk via Ten Cate. Ik ben geen kampeerder, maar Van Besouw kon heel goed slikranden onder aan het gecoate tentdoek van Ten Cate zetten. Dat is een speciale techniek. De Vries is niet alleen een uitstekend ondernemer, hij kan ook via Ten Cate omzet inbrengen. Daarom was hij voor ons zo belangrijk. Aan die deal heeft De Vries zeker een miljoen overgehouden. Ja, ik heb er ook goed aan verdiend,” aldus Smeets. De Vries reageert: “Ik heb inderdaad Van Besouw in 1995 bij Willem Cordia aangedragen als een mogelijke nieuwe investering, overigens was ik in die periode nog zelfstandig ondernemer. Ik dacht dat ik wist wat bij Van Besouw aan de hand was en dat klopte ook, want het bedrijf loopt nu als een trein. Maar dat heeft absoluut niets te maken met werk dat via Ten Cate aan Van Besouw zou kunnen worden uitbesteed. Ten Cate heeft namelijk helemaal niets uit te besteden aan Van Besouw, We maken helemaal geen tenten, we leveren alleen het doek. Trouwens, wat moet Van Besouw met tentdoek, het bedrijf maakt vrachtwagendekzeilen en dakbedekking. Bij Besouw waren de problemen te wijten aan verkeerd management. Ik heb dus contact gezocht met Cordia die helaas net een hartaanval had gehad. Cordia’s assistent Peter van Zutphen, een vriend van Smeets, nam later contact met mij op en vroeg of ik mee wilde doen met tientallen anderen; ik kreeg participatiebewijs 31, hier kijk maar, en kreeg 4,8% van de aandelen. Maar nogmaals, dat was buiten Ten Cate om, ik had toestemming van Schreve en Van de Sanden om ’s avonds en in het weekeinde voor eigen rekening te participeren in andere ondernemingen.” Ook die brief van Schreve (van 3 juli 1995) laat hij zien. “Smeets c.s. heeft aan Van Besouw echt miljoenen verdiend.”

Geen verklaring van Schreve

In het pleidooi van Smeets voor de rechtbank werd gezegd dat hij en de Van Zutphen-groep (volgens De Vries bestaat die groep niet en het bedrijf is via de Kamer van Koophandel nergens officieel terug te vinden) vanaf 1994 bij de management buy-out van De Vries zijn betrokken en als adviseur van Ten Cate. Van Zutphen bevestigt in het getuigenverhoor aan alle kanten het verhaal van Smeets. “De verhalen van Smeets en Van Zutphen lijken op elkaar afgestemd. Ik kan aantonen dat ze indertijd bij Ten Cate noch bij mijn bedrijf Eltef noch bij het bedrijf TXT Holding (het bedrijf van Cordia en De Vries, JM) betrokken waren.” Smeets: “Eltef ken ik inderdaad niet.” Maar waarom vraagt u dan niet aan uw vriend Willem Cordia op te treden tegen zijn rechterhand en diens vriendje? “Heb ik natuurlijk gedaan, heb ik gedaan,” zucht De Vries, “maar hij zei ‘ik bemoei me er niet mee’. Ik zit met de prut die door anderen is veroorzaakt en ze laten me de zaak alleen opknappen. Ik heb aan Schreve gevraagd een verklaring af te geven over wat er precies is gebeurd. Dat heeft hij geweigerd. En daarom geef ik jou nou opening van zaken omdat ik denk dat dat nu nodig is. De Raad van Commissarissen en een aantal grootaandeelhouders kennen dit verhaal ook en steunen me en daarom is er tijdens de aandeelhoudersvergadering ook niets gevraagd.”

Ten Cate als overnameproject

Tot slot ben ik nog nieuwsgierig naar die overnamepoging van Ten Cate door de Textielgroep in december 1998. Smeets zegt dat het idee van u kwam om daardoor de problemen tussen de bedrijven op te lossen. “Smeets wilde Ten Cate kopen met opgepompte aandelen Textielgroep Twenthe. Ik stond er na het vertrek van Schreve en Van de Sanden ineens alleen voor en hij dacht mij wellicht even in te pakken. Pruntel die Schreve opvolgde, heeft de zaak van mij overgenomen.” In een interview met het Financieele Dagblad staat de cryptische uitspraak van Pruntel dat Ten Cate niet in is voor financiële spelletjes. Nu lijkt duidelijk te worden wat hij daar mee bedoelde: door de claim en alle publiciteit daalt het aandeel verder, waardoor Ten Cate een interessante overnamekandidaat is? “Je wilt toch niet dat ik daar op reageer he.” Smeets stuurt een fax waaruit moet blijken dat er van Duke Street Capital een bod is gedaan op Ten Cate. De Vries: “Dat klopt, maar het was een bod onder voorwaarden en dat is geen bod.” Er doen ook geruchten de ronde dat u zelf ook met plannen heeft rondgelopen Ten Cate te kopen na de denimcrisis toen het aandeel bijna gehalveerd was. “Nee, dat klopt niet.” In het conflict zal de rechter naar alle verwachting op woensdag 24 april uitspraak doen.
Frank Schreve is lid van de Raad van Commissarissen van Van Heek Tweka. Steinmeijer heeft ook in 1998 gepoogd (met Willem Cordia) Ten Cate over te nemen, waar Schreve toen bestuursvoorzitter was. In die tijd zat hij ook al (erg saillant) in de Raad van Commissarissen van Van Heek Tweka. Steinmeijer herhaalt wat hij in maart 1999 in Twentevisie ook al zei: “Schreve heeft in die tijd als lid van de Raad van Commissarissen een stap naar achteren gezet. Wij hebben hem in die tijd overal buiten gehouden.” Dat Steinmeijer Ten Cate dus wilde overnemen, is overigens helemaal geen nieuws, maar dateert al van meer dan drie jaar geleden. Voor alle duidelijkheid, dit verhaal is voorgelegd (niet expliciet voor autorisatie, JM) aan Paul Smeets, Loek de Vries en Frank Schreve. Laatstgenoemde zegt: “Ik ga niet in op verscheidene punten van de tekst waarin zaken (soms verrassend) anders worden beschreven dan deze mijns inziens zijn verlopen, en ook niet op de onjuiste weergave van mijn rol daarbij. Er kan dus geen sprake zijn van enige onderschrijving van mijn kant van deze verhalen. Ik veroordeel de voortgaande openbare verdachtmakingen van personen, alsmede uitspraken die alleen maar leiden tot het onnodig verder te grabbel gooien van de reputatie van, en daarmee onnodige beperking van toekomstige ontwikkelingskansen voor, Koninklijke Ten Cate. Ik doe daar niet aan mee.” Smeets: “United Fabrics spreekt Ten Cate aan, niet De Vries of Schreve. Hun ruzie interesseerd me niet.” We hadden heel graag ook tijdelijk bestuurder Pruntel gesproken, maar die is vorig jaar overleden.