Bankdirecteur Egbert ten Cate: heer van stand met verstand van beleggen

Telg Egbert uit roemrucht geslacht Ten Cate bankiert voor de rijken:

Kleine aandelen binnen twee jaar weer in de mode

Zijn voorgeslacht maakte textielconcern Ten Cate groot. Inmiddels hebben de Ten Caatjes weinig meer met het Almelose beursgenoteerde concern te maken behalve dan dat ze aandelen van het bedrijf bezitten. En ze krijgen nog wel eens een rondleiding in het danig veranderde bedrijf. Daarom durft Egbert ten Cate ook met een gerust hart te zeggen dat hij Koninklijke ten Cate een prima geleid bedrijf vindt dat zich knap door de moeilijke jaren heen heeft geslagen. En als bankier van zijn eigen (in Amsterdam gevestigde) Bank Ten Cate beveelt hij het aandeel Ten Cate van harte aan. “Er is momenteel weinig aandacht voor kleine fondsen, maar dat zal binnen een jaar of twee weer veranderen, daarvan ben ik overtuigd. Veel kleine beleggers handelen modisch: helemaal in de ICT of helemaal niet.”

Het bedrijf Ten Cate is een van de oudste industriële bedrijven van het land. Egbert ten Cate vertelt met enthousiasme en trots over het verleden. “Het is ook een van de best geleide bedrijven die financieel zeer sterk was. En daarom heeft het bedrijf de zware jaren overleefd.” Ten Cate heeft vooral veel bewondering voor Frank Schreve, die topman die tussentijds opstapte omdat hij een grote voorziening moest treffen om problemen in de Denimsector op te lossen. Niet zozeer vanwege het opstappen, maar vooral vanwege het lef en de visie van Schreve om een bedrijf (Technical Fabrics) dat eerder door de toenmalige bestuursvoorzitter Reudink was verkocht weer terug te kopen, heeft Ten Cate ontzag. De huidige bestuursvoorzitter De Vries vindt hij de goede man op de juiste plaats. “Een duivels- tovenaar, ik vind het knap wat hij het afgelopen jaar heeft gedaan. Hij gaat de fabriek in en legt aan de mensen zelf uit dat de winst van die week op zaterdag wordt verdiend. Simpel en duidelijk, ik vind het knap als een directeur dat kan,” aldus Ten Cate.

Koninklijke Ten Cate

Voor wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van Ten Cate, is een handvol boeken verschenen. We pakken in dit verhaal de draad op in de jaren vijftig toen KSW (aan de beursgenoteerd) fuseerde met Ten Cate. In de naam kwam (natuurlijk) koninklijke (van KSW) voorop en later werd ‘Nijverdal’ toegevoegd (waar alle bestuursvoorzitters de pest aan hadden omdat die naam het provinciale karakter onderstreepte), uiteindelijk heeft Frank Schreve voor de huidige naam Koninklijke Ten Cate gekozen. Egbert ten Cate woont in het fraaie pand in Almelo aan de weg naar Wierden dat zijn grootvader heeft gebouwd. Het landgoed is zijn lust en zijn leven. Het lijkt de bevestiging dat hij schathemelrijk is, een misverstand, zo benadrukt hij. Hij hoeft weliswaar niet van een bijstandsuitkering rond te komen, maar hij voorziet in zijn levensonderhoud als bankier en ondernemer. Zijn vader overleed al in 1954 en heeft de fusie van ‘hun’ bedrijf daardoor niet meer meegemaakt. “Mijn vier zusjes en ik zijn door mijn moeder opgevoed en zij heeft mij altijd voorgehouden dat ik naar school moest, moest studeren om later een baan te krijgen, want zo vreselijk rijk waren wij niet. Een jongere broer van mijn vader woonde hier en die is veertien jaar geleden verhuisd. Het kwam leeg te staan en niemand wilde het hebben. Ja, dat zou nu waarschijnlijk anders zijn, toen niet en daarom ben ik met mijn gezin er gaan wonen. Niet alleen, in de andere vleugel woont een ander gezin.”

Sufferd

Egbert ten Cate is een statige man. Hij oogt op de foto wellicht wat arrogant, uit de hoogte, maar dat is hij absoluut niet. De fotograaf wordt enthousiast begroet omdat die hem een paar maanden eerder al op het celluloid heeft vastgelegd. Ten Cate haalt zelf de koffie naar zijn rommelige werkkamer op de eerste verdieping. Hij gaat zitten in de stoel waar normaal de hond slaapt als hij zit te werken, dat zorgt voor wat kleine worstelingen tussen baas en hond tijdens het gesprek. “Ach, de naam Ten Cate is bekend, zeker in de wereld waarin ik werk. Ze vragen wel eens of ik familie ben en dan zeg ik ja. Dat heeft nooit in mijn nadeel gewerkt,” zegt hij met gevoel voor understatement. “Hard werken en ondernemen zit in je genen, ja, het zit ook in mijn genen.” Hij vertelt over zijn studie belastingrecht in Amsterdam. Eerder deed hij op aandringen van zijn geschiedenisleraar op de HBS (op wie hij zeer gesteld was) de opleiding sociale pedagogie. Dat moet een stel apart geweest zijn, het fabrikantenzoontje dat op heel goede voet stond met een communist. Hij ging later werken bij Moret, studeerde tussendoor in Amerika (aan de Columbia University) en werkte twee jaar bij de Londense bank Hambros voordat hij samen met een vriendje een jachtwerf in Friesland overnam. Die ging later failliet. “We zijn toen ook opgelicht, maar ik vond mezelf wel een sufferd.” Hij ging daarna aan de slag bij een managementbureau en in 1982 nam hij het roemruchte effectenbedrijf Jonas en Kruseman (sinds 1851) over. “Maar dat was vooral de naam en een mooie gevel.”

De Vries Robbé

Daarna volgde nog de overname van de Amsterdamse Krediet en Handelsbank en de hele zaak verkocht hij halverwege de jaren tachtig aan de Credit Suisse First Boston. Ondertussen was hij met een vriendje een participatiemaatschappij begonnen. “We hadden op een bepaald moment negen participaties, zeven hebben we er verkocht en van twee, Nyloplast en LIAS Industries, hebben we de aandeelhouders uitgekocht.” Later, als bankier van Effectenbank Ten Cate & Cie, heeft hij kunststofbedrijf Nyloplast (waar onder meer De Naamplaat in Hardenberg onderdeel van is) naar de beurs gebracht. Zijn bank doet private banking (circa 2000 klanten met een minimum van een half miljoen) en investment banking. Zijn bankbedrijf kwam ongewild in de publiciteit met de beursgang van De Vries Robbé. Hij praat daar tegenwoordig gemakkelijk over, want de procedure die de AEX tegen hem had aangespannen, heeft niets opgeleverd. ” Daaruit is geconcludeerd dat ons niets te verwijten is. Achteraf kun je zeggen dat we niet tegen die mensen opgewassen waren.” Door De Vries Robbé werden bedrijven opgekocht die in problemen zaten. Ze werden samengevoegd en hebben een geconsolideerde jaarrekening opgesteld. “Precies, en daar zaten fouten in. Dat lag niet zozeer aan onze onkunde. De problemen waren niet tevoorschijn gekomen bij het onderzoek door de accountant. Er bleek een vordering van 8 miljoen op een Engelse dochter en daar was met de boeken geknoeid.”

Kleine aandelen

Bank Ten Cate is een kleine jongen tussen de grote spelers als ABN/AMRO. Kleine fondsen overwegen zelfs van de beurs af te gaan. Ten Cate vindt dat onverstandig. “De interesse van kleine beleggers in aandelen van kleine bedrijven is er nu niet, maar die is in de afgelopen jaren een aantal malen er niet geweest. De mode is nu grote bedrijven in navolging van alle fusies en globalisering. Die trend is cyclisch. De interesse komt over een paar jaar terug, daarvan ben ik overtuigd, zeker als die aandelen goedkoop zijn, en dat zijn ze inmiddels. Het ABP, de grootste belegger van Nederland en een van de grootste ter wereld, is alweer geïnteresseerd in kleine aandelen. Hoewel grote beleggers over het algemeen niet uit de voeten kunnen met kleine fondsen. Nee, daar heeft de komst van de Euronex niets mee te maken. Feitelijk hebben de beleggers behoefte aan één beurs voor de hele wereld. Maar ik denk dat er voor de kleine Nederlandse fondsen een nieuwe, aparte index komt.” De jongens die snel geld willen verdienen, zijn bij Ten Cate aan het verkeerde adres. “We zoeken conservatieve, degelijke beleggers, want dat is ook ons beleid. Ik zie het nu niet van steeds kopen en verkopen. Je moet goede fondsen selecteren en af en toe iets veranderen. Wij volgen ongeveer 125 fondsen, veelal de grotere. Ik zeg ook niet dat alle kleine fondsen koopjes zijn. Ja, Ten Cate is momenteel een mooi aandeel voor een lage prijs. Ik weet zeker dat de aandelenmode binnen twee jaar anders is.” Egbert ten Cate, aan het hoofd van een soort volksbank voor de vroegere adel, het Oude Geld heeft een unieke kijk op de aandelenwereld.