Amicon-topman Van den Akker zoekt verdere groei in arbo-zorg

Wachtlijst is prestige voor specialist

Je kan bij Geové tegenwoordig al een zorgverzekering afsluiten in de supermarkt, het Zilveren Kruis meldt in televisiespotjes dat ze patiënten bemiddelen naar andere ziekenhuizen. Ons aller Monique van der Ven acteert naturel voor FBTO dat van haar op een ziekteverzekering geen sloten geld verdiend mogen worden en Achmea wil het GAK inlijven. Bij Amicon blijft het oorverdovend stil. Twentevisie maakt de Amiconbalans op: zorg is emotie; zorg is gewoon handel!

“Amicon,” zo meldt bestuursvoorzitter Leo van den Akker, “is druk bezig met de integratie van het vroegere OostNederland en zorgverzekeraar RZR.” Dat is bijna afgerond en dan moet in de periode daarna het grote geld worden verdiend dankzij deze fusie. In 1998 was Amicon ineens de op drie na grootste zorgverzekeraar van het land. Nu, twee jaar later, is het bedrijf alweer gedaald naar de zesde plaats. “Wij zijn nog steeds een grote speler,” zegt Van den Akker geruststellend, “wij praten aan de tafel van de grote zorgverzekeraars nog steeds mee.” Amicon telt 1 miljoen 136-duizend verzekerden en noteerde van de grote zes (Achmea, Agis Groep, VGZ, CZ en Nuts- Ohra; Univé staat op de zevende plaats met de helft van het aantal verzekerden van Amicon) de meeste nieuwe verzekerden.

Een dokter zonder wachtlijst gaat misschien eerder opereren om aan het werk te blijven

Liever gezegd, de rest (afgezien van CZ) daalde. Dat is opmerkelijk, omdat Amicon er niet voor terugdeinsde een grote klant als Grolsch te laten vertrekken naar het Groene Land. “Ik zit niet te wachten op volume, ik wil geen contracten met verlies.”

28.000 nieuwe contracten

“We maken verlies op die grote contracten, dus als de contracten vernieuwd worden, gaan de premies omhoog. En als de klanten dat niet willen, hebben ze recht naar een ander over te stappen. Ik laat me niet uit over het Groene Land, of ze het beter doen dan wij of dat ze verlies in huis halen.” Mensen met een particuliere verzekering wisselen (waarschijnlijk ook door de grote hoeveelheid reclame) regelmatig van verzekeraar. Voor de verzekeraar is deze groep mensen (veelal de hogere inkomens) aantrekkelijker dan de ziekenfondspatiënten, die in deze regio ook min of meer muurvast aan Amicon zitten. “Wij hebben dus bijna per saldo 28.000 nieuwe particuliere verzekerden ingeschreven,” zegt Van den Akker trots.
‘Fusiekosten van 45 miljoen op een omzet van bijna 3 miljard, dat is te verwaarlozen’

Fusiekosten

Een balans van een zorgverzekeraar leest anders dan van een gewoon bedrijf. In 1989 was de opbrengst ruim 2,8 miljard (2,2 miljard van de overheid, 550 miljoen aan premies en nog wat beleggings- en provisieopbrengsten). Ruim 2,6 miljard werd als ‘schade’ uitgekeerd: 6,3 miljoen bedrijfsresultaat (tegen 27,7 miljoen in 1997 winst). “Dat is te wijten aan de kostenstijging van vooral de medicijnen. Daar kunnen wij niets aan doen. Als er nieuwe medicijnen op de markt komen, wil iedereen die graag gebruiken. Ik kan het moeilijk gaan verbieden, en een tussentijdse premieverhoging kan ook niet. Nieuwe medicijnen zijn heel duur, want de onderzoekskosten moeten binnen een paar jaar worden terugverdiend.” De pijn zit vooralsnog in de fusiekosten: dit jaar 17 miljoen, 28 miljoen in 1997. “Te verwaarlozen, zeg nou zelf 45 miljoen op een omzet van bijna 3 miljard. Maar de grote financiële voordelen van de fusie zullen vanaf dit jaar te zien zijn.” Dat mag ook wel, want het groepsvermogen is met 369 miljoen hooguit voldoende. Daar is wel weer het vreemde dat de ziekenfondsen van de overheid niet mogen potten. Om de gezondheidskosten beheersbaar te houden, is ook in deze sector voor concurrentie gekozen.

Regionaal

De pijn zit bij de grote mondiale, zeer machtige farmaceutische industrieën. Daarmee is niet te onderhandelen als je Amicon heet (of Achmea of wie dan ook). In de gezondheidszorg is geld te verdienen door een lager ziekteverzuim van werknemers en door scherpe onderhandelingen tussen zorgverzekeraars met regionale ziekenhuisdirecties. “Je kan wel steeds groter worden, maar in dat geval raak je als zorgverzekeraar de feeling met de regionale markt kwijt. Er zullen nog een paar fusies komen, ik schat dat er vijf tot tien grote verzekeraars komen. Met een handvol kleintjes. Nu zijn er nog tientallen. Wij praten, maar wij hebben eerst onze aandacht om de huidige fusie goed af te ronden.” “Ik zie het zelf niet zo gauw gebeuren dat grote buitenlandse zorgverzekeraars hier polissen komen slijten. Ik denk dat de overheid voor regionale zorg kiest, dicht bij de mensen.”

Sociale zekerheid

Amicon zoekt ook groei door andere verzekeringen (reis-, uitvaart en rechtsbijstandverzekeringen) af te sluiten. “We hebben met andere verzekeraars afspraken gemaakt, ik heb zelf hier mijn hele pakket ondergebracht, levert provisie op,” lacht hij. Opvallend is de (landelijke) fusiekoorts tussen verzekeraars en banken. “De groei zit in de sociale zekerheid, dat zien die jongens ook. De overheid trekt zich terug, er moet meer verzekerd worden door bedrijven en werknemers. Bij die verzekeringen zal ook een arbo-pakket worden aangeboden om het ziekteverzuim terug te dringen en regelingen om werknemers versneld te opereren als het zover is. Maar er zal veel meer aandacht komen om de werknemers aan het werk te houden. En daarin zoeken wij ook samenwerking. Wij bieden een goedkopere verzekering als er ook arbozorg van ons wordt afgenomen. Dan zijn wij interessant voor een werkgever: wij helpen de werknemers op hun werkplek en als hun dan toch wat overkomt brengen we ze desnoods onder in ziekenhuizen in Duitsland of in een privékliniek. Daar is niets onethisch aan. Achmea gaat zelfs een stap verder door te trachten het GAK binnen te halen.”

In Tubantia slaakte mevrouw meijer (wier man huisarts is in Overdinkel) een noodkreet over de lange wachtlijsten. Er bestaan objectieve wachttijden voor elke ingreep, een knobbeltje in de borst moet binnen 24 uur onderzocht worden, het verwijderen van een litteken mag wat langer duren. Amicon zei niets te weten van onacceptabele lange wachtlijsten en stelde een speciaal telefoonnummer in. Daar hebben ruim honderd mensen naar toe gebeld. Vrijwel alle klachten waren gegrond. Zelfs het Enschedese ziekenhuis (dat 60% van de klachten voor zijn kiezen kreeg) vond het in een paar gevallen schrijnend en greep in. Amicon wilde de overige mensen bemiddelen naar andere ziekenhuizen, maar dat wilden de meesten niet (“uit financieel oogpunt ben ik ze nu dankbaar, de rekening komt nu later”). De meeste mensen wilden niet uit angst voor ruzie met hun vaste arts. Uiteindelijk zijn twaalf mensen versneld geholpen. Overigens liet mevrouw meijer weten dat die 100 bellers slechts het topje van de ijsberg zijn, want het klachtennummer van Amicon was volgens haar nauwelijks bekend. Zij weet het lage aantal mensen dat geholpen wilde worden aan de wijze waarop Amicon daarop aanstuurde in de gesprekken. Van den Akker zegt dat te onderzoeken. Van den Akker denkt hiermee het bewijs te leveren dat het wachtlijstprobleem in Nederland niet hoeft te bestaan: “De organisatie in de ziekenhuizen laat te wensen over, dat geven ze zelf ook toe. Bovendien betekent een wachtlijst voor een specialist prestige. Een dokter zonder wachtlijst is blijkbaar geen goede dokter. Bovendien, waar leg je de grenzen? Een dokter zonder wachtlijst gaat misschien wel eerder opereren om maar aan het werk te blijven.”