Nummer 30/31

Dick Buursink was een man naar mijn hart. Hij had uitstraling, hij kwam met ideeën, hij durfde zijn nek uit te steken. Mijn bewondering nam alleen maar toe toen hij aftrad nadat hij Het Rapport had gelezen en zijn eigen falen zwart op wit zag. En ik maakte me helemaal geen zorgen over Buursink, voor zo\’n man is altijd (bestuurlijk) werk. En als na de komende gemeenteraadverkiezingen de PvdA in grootte niet kleiner zou worden en Dickie weer minstens zo veel voorkeurstemmen zou hebben gehad als bij de laatste, zou dat uitgelegd kunnen worden als vergiffenis door het Enschedese volk: kom maar terug, jongen!

Enschede zou hem in de naaste toekomst inderdaad hard nodig kunnen hebben, zeker als Eric Helder eindelijk ergens burgemeester mag worden. Dick had gewoon de tijd zijn werk moeten laten doen: de komende maanden lekker fietsen en winkelen met zijn vrouw, heel veel vrijen, alle popconcerten aflopen, lekker bezopen worden tijdens het Oerol-festival, lezen, nadenken, schrijven, gesprekken voeren. Uitslapen, lekker naar de Tour de France kijken. Maar nee, Dickie is een beetje ziek geworden in zijn bovenkamer doordat hij geen aandacht meer kreeg. Hij zat maar in die kutflat van hem. Het weer was klote en de telefoon ging maar niet over. Hij kreeg in zijn ivoren toren waanideeën, hij heeft een variant van Singh Varma opgelopen; hij gaat niet dood, hij denkt dat hij God is. Hij wil terug. Zonder overleg met zijn partij eiste hij een paar weken geleden zijn plekkie in politiek-Enschede terug. Had toch je kop gehouden lul, had gewacht op de kiezers. Maar ik begrijp zijn frustraties, want mensen met net zo veel schuld misbruiken een herdenkingsconcert en het plotselinge succes van de plaatselijke voetbalclub om weer aardig gevonden te worden. Het volk is blind en kort van memorie. Dickie werd er doodziek van, zo ziek dat hij zich versprak tegen de plaatselijke journalist die goed ingevoerd is.

Bij de regionale krant werkt ook een meneer die voor pakweg anderhalve ton geacht wordt een stuk of tien verhalen af te scheiden. Per jaar! Dat zijn natuurlijk topverhalen, dat kan niet anders. Die meneer toog op een goede dag naar Dick om zijn levensverhaal nog maar weer eens op te schrijven. Dat durfde die dure meneer niet alleen en hij nam een andere heel dure meneer mee die altijd genoemd wordt als mogelijk nieuwe hoofdredacteur, maar het nooit wordt (ik zou de goedingevoerde stadsredacteur meegenomen hebben, maar op de stadsredacteuren kijken de heren van het zaterdagbijvoegsel een beetje neer). Dickie voelde zich weer serieus genomen, kreeg geen tegengas.

Buursink komt misschien terug voor de PvdA, waarom dan ook Koopmans niet voor de VVD? Die partij heeft niemand die wat kan. Een bejaarde ex-wethouder uit Enschede wordt zelfs gedeputeerde voor de VVD in Overijssel. Het doet er kennelijk niet toe. Maak dan het Enschedese doodseskader maar weer compleet.