Nummer 32

Een paar weken geleden mocht Frank Kerckhaert aan de regionale krant uitleggen waarom hij zo’n fletse man is. Niemand mag hem Frank noemen, ik kan me niemand voorstellen die dat wenst. Hengelo heeft een zak hooi als eerste burger die verongelijkt moppert dat de burgers trotser op hun stad moeten zijn. Met een man die voorop gaat in de strijd, een vent met visie, uitstraling zou dat een stuk gemakkelijker zijn.

Ik kwam er woensdagochtend op de Autobahn achter dat mijn aversie tegen de burgemeester van Hengelo óók pure jaloezie is. Ik ben namelijk een waardeloze vader die zelden of nooit thuis is, zelfs het vlees wordt op zondag vaak niet door mij gesneden. Toen een onderwijzer eens in de klas vroeg of iemand wel eens drugs had gezien, verhaalde mijn dochter nietsvermoedend over de joints op mijn werkkamer en nadat ze in een opstel had geschreven dat haar vader zat te wijnen, werd door de school eens voorzichtig bij mijn vrouw geïnformeerd.

Ik ben een compensatiepap! Regelde bij heel foute vriendjes backstagekaarten voor een optreden in Amsterdam van Robbie Williams, het idool van mijn dochter, maar ik was vergeten dat ik nog moest werken. Daarom gingen we een paar dagen later naar een optreden in Brussel, waar we ergens achteraan op het veld stonden en vooral naar videoschermen keken. Als compensatie (!) was er een herkansing in Keulen. Ik pikte haar overigens te laat op, waardoor er geen tijd meer was voor het avondeten en op het festivalterrein deelden we snel een vette worst en een cola.

Ach, die Williams heeft wel een paar leuke liedjes, hij slooft zich echt uit – het optreden duurt bijna twee uur, maar zonder uitgebreid achtergrondkoor stelt zijn zangstem weinig voor. Hij nodigt vrouwen in het publiek uit hun borsten te laten zien, zit steeds met zijn hand aan zijn ballen en maakt aan de lopende band dubbelzinnige opmerkingen. De zender Einslive zond ’s nachts delen van het concert uit; mijn dochter wilde per se luisteren en vocht tegen haar slaap. Ze vindt Robbie namelijk super; ze is desondanks nooit boos op mij geweest dat ik haar de kans heb ontnomen Hem in Amsterdam te ontmoeten. Ze gaat na de vakantie naar de vijfde, bedenk ik me. Maar dat is niet aan mij te danken.

Nee, dan Kerckhaert, die gezellige familieman die zo leuk met zijn vrouw en kinderen poseerde voor de fotograaf van de regionale krant vanwege het feit dat hij zes jaar geleden ook tot zijn eigen verbazing werd benoemd in Hengelo. Die is natuurlijk elke zondag thuis, die helpt zijn kinderen gezellig met hun huiswerk. Die zit niet tijdens Pasen in een tochtig Engels voetbalstadion. En die zal ongetwijfeld met zijn gezin een muzikaal combo’tje vormen, waar ik niet verder kom dan twee akkoorden op de gitaar. En die waardeloze Hengelose bestuurder heeft vast ook geen drugs thuis. Ik ben zoals ik hierboven al meldde gewoon jaloers op Kerckhaert, op Frank Kerckhaert.