Verlost van voorgangers van Tubantia-columnist Theo Hakkert

Nummer 18 – 2006

Het is vandaag precies 61 jaar geleden dat we van het gedachtegoed en de epistels van de voorgangers van Tubantia-columnist Theo Hakkert werden verlost. Tubantia verscheen in de oorlog braaf en was van mening dat stoere knapen aan het oostfront vochten voor het duizendjarige rijk.

Na de oorlog is helaas nagelaten de krant flink aan te pakken en uit te roken. Misschien hangt er daardoor nog steeds een vergelijkbare sfeer en cultuur bij de regionale krant; ik heb zelfs de indruk dat mensen op dat soort dingen worden geselecteerd. Echte Tubantia-mensen gedragen zich nog steeds als Übermenschen; ze likken naar boven en schoppen naar beneden.
En daarom is gemakkelijk verklaarbaar waarom een man als Theo Hakkert sinds enige tijd links onder aan de voorpagina van die niemendalletjes mag schrijven. Deze week staan er advertenties, maar dat valt slechts weinigen op. De vroegere redacteur Hakkert viel trouwens ook al nooit op. En echt goed schrijven kan hij namelijk niet. Hij zag vermoedelijk zijn kans schoon toen hoofdredacteur Driehuis vertrok en er een nieuwe chef aantrad. Hakkert kronkelde, likte en slijmde als een bevelenleider die een speldje kan krijgen.

Die dagelijkse vijftien nietszeggende regeltjes hebben het leven van Hakkert veranderd. Hij werd vorige week uitgenodigd voor een forum waar hij een grote mond had over het beleid van zijn krant. Maar dat was ten overstaan van een select groepje mensen, lekker gemakkelijk en bovendien zonder gevaar. Je haalt die types er zo uit. Vorige week schreef ik dat ik benieuwd was naar de mening die de huisnar van Tubantia over zijn krant in zijn rubriek zou ventileren, maar zoals verwacht had Hakkert in het openbaar geen mening.

Ik zei in mijn stukje vorige week ook dat ik meelij heb met al die sneue volgzaamheidfiguren van Tubantia die in het Dish-hotel te horen kregen dat ze eruit geflikkerd worden of dat ze moeten verkassen naar Breda, Nijmegen of Apeldoorn. Theo Hakkert voelde zich waarschijnlijk door mij te kakken gezet en nam wraak op mij door zaterdag te schrijven dat ik had aangeboden voor de helft van het geld (welk geld werd niet duidelijk) een economische bijlage (ik neem althans aan dat hij dat bedoelde) te maken. Overbodig te melden dat ik dat toen niet en nooit heb aangeboden.

Misschien kan Hakkert zijn eigen clubmensen eens in de gaten houden; waar advertentieverkopers dezer dagen te horen hebben gekregen dat ze moeten wijken, biedt Tubantia’s paard van Troje in de persoon van Van den Biggelaar deze week advertentieverkopers van andere bladen baantjes aan.

De eerste honderd Tubantia-mensen vertrekken binnenkort, bij ongewijzigd beleid zal de volgende groep over pakweg twee jaar aan de beurt zijn, je zal er toch wel een keer bij zitten, Hakkert. Anderzijds, Wegener wordt verkocht, wellicht aan een Duits uitgeversconcern. Misschien voelt dat als een warm bad, want dit soort zekerheid vinden lieden als Hakkert heilzaam.