Nummer 2

Een groep politici, ondernemers en anderen hobbelden gezellig de afgelopen weken met elkaar van de ene naar de andere receptie. Een deel heb ik meegemaakt, ik vond het bij DTZ Zadelhoff verreweg het gezelligste, vooral toen gastspreker (oud-minister) Annemarie Jorritsma zei dat ze de uitnodiging vooral had aanvaard om daarmee in één klap van drie bijeenkomsten in Flevoland verlost te zijn. Nieuwjaarsbijeenkomsten in Flevoland, dat lijkt me nog erger dan in Overijssel.

Het in pakweg twee weken negen keer tegenkomen van heel veel burgemeesters, wethouders, gedeputeerden, uitgerangeerde managers, ondernemers en zichzelf decisionmakers noemende types is echt te veel. Ik kreeg nog op mijn kop van gedeputeerde Piet Jansen die zich verongelijkt afvroeg waarom ik niet bij het jaaropeningsfeestje van de provincie was geweest.

Wel ga ik jaarlijks langs bij een niet al te groot houtbewerkingbedrijf net over de provinciegrens. Dat is een beetje traditie geworden sinds ik jaren geleden met de directeur een keer in een heftige forumdiscussie verzeild raakte. Ik kom daar dus al jaren en was vroeger erg onder de indruk van de vakbekwaamheid van zijn mensen. Wat hun ogen zagen, maakten hun handen. Het was een gezellig bedrijf, sociaal, er werd veel gelachen en over het bedrijf gesproken. Het bedrijf voorzag vooral regionaal in een behoefte aan producten en diensten. Ze waren niet altijd even snel en zeker niet de goedkoopste.

Wat er precies is gebeurd, is niet helemaal duidelijk – de eigenaar wilde meer dividend of het bedrijf opwaarderen voor een verkoop, maar het moest anders, sneller met meer marge. Er kwamen nieuwe machines die eenheidsworsten van producten maakten die bovendien snel kapot gingen; de basisbeginselen van het timmervak werden in rap tempo verkwanseld. Bij een aantal oudere vakmensen zag ik tranen in de ogen, ook omdat ze uitgelachen werden door de leiding die hen verweet niet mee te kunnen met de nieuwe tijd.

Ook de klanten begonnen langzaam maar zeker zich van het bedrijf af te wenden. Dat gebeurde natuurlijk niet van de ene op de andere dag, maar voor nog minder geld boden de IKEA’s en Xenossen van deze wereld veel meer prut. Het bedrijf leek helaas ten dode opgeschreven en ik dacht dit jaar voor de laatste keer een borrel te gaan halen toen de directeur in zijn nieuwjaarsspeech zei het licht te hebben gezien. Het zou allemaal anders moeten, geen troep meer die door elke machine waar ook ter wereld gemaakt kan worden, maar echt vakmanschap: daar was een markt voor.

Ik vroeg aan de voorzitter van de Raad van Commissarissen waar de nieuwe wijsheid vandaan kwam, maar die had meer aandacht voor de glaasjes en de hapjes. We gaan bij de presentatie van het jaarverslag weer lekker eten bij De Librije, lispelde hij in mijn oor. Mismanagement is ook dit jaar weer het grootste probleem voor het bedrijfsleven.