Niemand had een hekel aan Kreiken. Naar Kreiken luisterde je

Ik heb deze week even geen zin om die onervaren advocaat Daniëls uit Rijssen uitvoerig te vertellen dat hij nooit meer curator moet worden, en zich vooral op echtscheidingen moet concentreren.

Het gaat bij Aerpac in Almelo om bijna driehonderd banen en dan krijgen ze daar zo\’n stagiaire in de maag gesplitst van de rechtbank.

Die uitgerangeerde directeur Ter Kuile van Welna valt mij lastig, ik heb zelfs geen zin om zijn zielige briefjes aan mijn adres te openbaren.

Ik had een mooie column kunnen schrijven over bedreigingen van een zakkenvuller die ik eerder op deze plek aanpakte.

Albertjan Peters verdient zich binnenkort helemaal klem (aan belastinggeld!) dankzij een wethouder in Enschede die niets kan. En daar ogenschijnlijk nog trots op is ook. Daar vind ik wel wat van. Nu niet.

Ouwe lullen moeten weg, ouwe lullen lopen alleen maar in de weg; ik heb niets met oude mensen.

Toch loop ik al de hele week aan Jan Kreiken te denken. Ineens dood, 75 jaar, mooie leeftijd. Ik word waarschijnlijk niet zo oud, zeker niet zoals ik nu leef. En ook de wijze waarop hij overleed (pats boem weg), ik teken er voor. Ik had iets met Kreiken. Iedereen had wat met Kreiken. Niemand had een hekel aan Kreiken. Hij was er altijd bij, bij Twente Dinners of andere grote bijeenkomsten, nooit negatief gezeik. Echt een leuke vent.

Naar Kreiken luisterde je. Althans ik. Respect. En het was zo aardig dat hij ook luisterde. Zelfs rector Van Vught van de UT verklapte mij afgelopen week dat hij wel eens zijn illustere voorganger Kreiken belde om advies. Voor iedereen boven de 40 jaar is per definitie vroeger alles beter. Niet bij Kreiken. Een beetje bestuursvoorzitter zeurt altijd over de kwaliteit van zijn opvolger. Kreiken niet. Kreiken was trots op Twente. Kreiken was trots op zijn universiteit. Natuurlijk had Kreiken kritiek, maar nooit om te scoren, ik hield van Kreiken.

Volgens hem zijn bladen als Twentevisie en de Roskam de beste Twentse promotie. Bestaat nergens anders in Nederland. Maar die ambtenaren die er over gaan stoppen hun geld liever in onzin omdat de redactie van Twentevisie en de Roskam niet te koop zijn.

Jan Kreiken, een onafhankelijke geest, een man met een optimistische kijk op het leven. Een sympathiek mens is de pijp uit. Ineens. Hij was één van de lichtpuntjes in een wereld vol engerds die alles beter weten.

God bestaat niet. Of juist wel. Omdat hij eerst de leuke mensen haalt. Zou ik ook doen. Dan kan ik op mijn vingers uittellen wie er 150 jaar zullen worden. Zijn we lekker mee.