Voetbalbladen

Ik heb enige tijd geleden mijn abonnement op Voetbal International (VI) opgezegd. De voetbalverhaaltjes boeiden me niet meer, het zoveelste oppervlakkige interview met de nieuwste Ajax-aanwinst van dertien jaar sloeg ik al jaren over. Ik heb zelf enige tijd voor het blad mogen werken en uit die tijd weet ik dat verkoop het allerbelangrijkste was geworden. Vandaar ook dat in Rotterdam vaak een andere cover wordt gebruikt dan in de rest van het land. Rotterdammers kopen geen blad met een Ajacied op de omslag.

Ook aan de levering van Hard Gras op mijn huisadres is een einde gekomen. Het werd mij te zweverig. Geen sportblad meer op de mat derhalve, het was even wennen. Tot een vriend mij op het bestaan van Staantribune attendeerde: ‘De artikelen gaan over alles wat met voetbal te maken heeft, behalve het spelletje zelf.’

Kijk, dat zoek ik. Mooie verhalen, humor, niet het zoveelste dertien-in-een-dozijn-verhaal met een voetballer dat niet alleen door hemzelf is goedgekeurd, maar ook door zijn vader, zijn trainer, de perschef en weet ik veel wie.

Staantribune hield dit weekeinde een ledenbijeenkomst over Engels voetbal waar Nederlandse spelers die in Engeland hebben gespeeld te gast waren en schrijvers van boeken over het Engels voetbal, van wie Tom van Hulsen de leukste en beste was. Ik ken Van Hulsen uit de tijd bij VI toen hij de man achter de schermen was die elke week weer zorgde dat er een blad werd bezorgd. Letterlijk alle pagina’s hingen bij hem aan de muur op zijn kantoor. Het was de tijd dat Derksen de baas was; na zijn vertrek heeft Van Hulsen nog een tijdje aan het roer gestaan, maar dat werd volgens eigenaren geen succes.

Van Hulsen is een bijzonder innemende man. Zeer toegewijd tot het vak, functioneerde uitmuntend in de schaduw van Derksen. Zijn kennis van zaken over vooral het Engelse voetbal blijkt uit zijn boeken Kick & Rush, Het geheim van Ipswich en zijn nieuwste pareltje FC Londen.

Er waren pakweg 150 liefhebbers van voetbal bij de manifestatie van Staantribune. Bij binnenkomst in het supportershome van Sparta op het Kasteel in Rotterdam werd ik begroet door een man die fan is van Twentesport. En dat begrijp ik dan weer wel.

Eén van de voetballers die sprak was Gus Uhlenbeek die bij negen Engelse clubs onder contract heeft gestaan, waaronder Sheffield United. Daar heb ik hem zien spelen, ik weet niet meer wie de tegenstander was. Wel herinner ik me dat de supporters geluiden maakten als hij aan de bal was. Ik sprak daarover een toeschouwer naast mij aan die mij verbaasd aankeek en zei dat ze Goes, Goes riepen uit enthousiasme. Uhlenbeek lachte en zei dat hij in zijn eerste wedstrijd in de rust zich ook had beklaagd over de apengeluiden, maar dat hij hetzelfde antwoord had gekregen. We lachten, ik kreeg zijn munten om bij de bar nog een paar biertjes te bestellen.

Er was van alles mis met de opzet van de dag, maar ik ben blij dat er nog steeds jongens zijn die uit enthousiasme een echt voetbalblad opzetten en een leuke dag proberen te organiseren. Er doen al zo velen niets, behalve zeuren…