Ordinaire ruzie

Dat was, in de jaren negentig, een heel kort bezoek bij Dik Wessels: een boze vakbondsbestuurder betichtte Reggeborgh van lijkenpikkerij, ik belde Wessels om een reactie, maar hij geloofde het niet. Ik nam de band mee, liet het fragment horen en wilde toen een reactie van hem. Maar dat weigerde hij alsnog. Het werd een beetje ordinaire ruzie. In de jaren daarna heb ik hem overigens vaak mogen interviewen. Aparte man. En dat vond hij ook van mij, zag ik in zijn ogen. Ik leerde hem beter kennen tijdens persconferenties van het toen nog beursgenoteerde VolkerWessels. En toen de vaderlandse pers jaren geleden werd uitgenodigd om eens met het bedrijf in Berlijn te kijken, heb ik een tijdje naast hem in de bus gezeten. Dat was leerzaam en onderhoudend. Met zijn broer Herman raakte ik later bevriend. We gingen samen naar lezingen en naar het voetbal, zoals de derby IJsselmeervogels tegen Spakenburg. Toen ik hem ophaalde zag ik de auto van Dik staan, die ging ook mee… Ik was boos, dat had hij moeten overleggen. Herman verontschuldigde zich, Dik keek het verbaasd aan. We hebben een leuke middag gehad, eerlijk is eerlijk. Ik kwam in die tijd zelden meer bij FC Twente, want ik had ruzie gehad met de toenmalige persman van de club. Ik kreeg van Herman zijn kaart voor de skybox. Na zijn overlijden bracht ik de kaart keurig terug naar Dik. Die werd daar woedend over, hij voelde het blijkbaar als een stoot onder de gordel. Hij fascineert me. Werk is voor hem nog steeds een manier te laten zien dat hij meedoet, hij zit niet achter de geraniums. Het is zijn idee, een energievrije woning die in een dag gebouwd kan worden. Dat concept wordt nu uitgerold over Nederland. Hij is er terecht trots op. We drinken af en toe een kop koffie samen en dat doen we tot op de dag van vandaag. Niet vaak, want hij zit allang niet meer dagelijks op kantoor. Zijn eerste ‘investering’ was René Kuipers en uitgerekend die man heeft een aantal taken van Wessels over genomen. Hoe mooi kan het leven lopen….