Vrienden en voetbal blijven heel aparte mannendingen

De echte wereld zal wel te ingewikkeld zijn, ik weet het niet, anders kan ik die hang naar nostalgie niet verklaren. Dat verlangen naar het verleden schijnt toe te nemen naarmate je ouder wordt. Ik heb er (nog) niet zo’n last van. Vroeger was niet alles beter, sterker nog, bijna alles was minder goed. Ik woon in een voormalig dorp waar elk feestje wordt aangepakt om de Oudhollandse molenaar, hoefsmid en marskramer te bewieroken. Sinds het dorp een wijk is van de grote stad is het overigens niet slechter toeven, maar dit terzijde. Een kennis van mij heeft een oud rijwiel en wordt regelmatig gevraagd om (met anderen) ergens in het land op die fiets een rondje door het feestvierende dorp te maken om een nostalgisch feest op te luisteren. Van mij mag het, je moet er maar zin in hebben. Ik geloof dus ook niet dat het Nederlands elftal in 1974 beduidend beter was dat het team uit 2010, wat Johan Derksen ons wil doen geloven. Natuurlijk is het een geinig programma om het beste Nederlands elftal ooit samen te stellen, zoals Derksen met een paar andere oudgedienden doet in een programma op RTL7. Het zijn gesprekken die ik met mijn vrienden voer als we in Engeland op zoek zijn naar het stadion van Crewe Alexandra of Notts County. Deze jaarlijkse voetbalreisjes maken mij heel gelukkig. Natuurlijk gaat het over het voetbal, maar de bed&breakfasts en de autoritten zijn eveneens geweldig, we hebben gesprekken over aankomende kaalheid en natuurlijk neuken we nog elke dag twee keer, maar hoe zit het echt? En daarom wilde ik graag naar de voorstelling Als je niet leeft, kun je niet scoren afgelopen zaterdag in het Wilminktheater. Twee vrienden (Cees Geel en Eric Sauers) zijn in Barcelona voor de El Clásico: de wedstrijd tussen Barcelona en Real Madrid. Geel en Sauers zijn profi’s, speelden de wedstrijd keurig uit rond het miniatuur van Gaudi, maar het pakte me niet echt. Een voorstelling over voetbal en vriendschap. Dus komt er af en toe een bal op het podium, en aan het einde zitten de heren gezellig in een Barca-shirt met vlaggetjes te zwaaien alsof ze bij de wedstrijd zijn. Maar de dialogen bevestigen dat vriendschap geen toeval is. Geel is de succesvolle zakenman die strak in het pak bijkans met zijn mobiel versmolten is, Sauers zijn tegenpool. Wellicht is mijn zicht op vriendschap te beperkt, maar mijn ervaring leert dat je ongeveer van dezelfde leeftijd moet zijn, een vergelijkbare opleiding en natuurlijk globaal dezelfde interesses moet hebben. Als je niet van voetbal houdt, duurt een bezoek aan Engeland van drie of vier dagen met vijf wedstrijden erg lang. Misschien verwachtte ik de sfeer van de reisjes met mijn voetbalvrienden op het toneel…